Καρέα - Καλοκαίρι 2025

Ενα ακόμη καλοκαίρι άρχισε και γιά μία ακόμη φορά οδηγήθηκα -υποχρεωτικά- στο "αναπάρωμα" του "ημίσεως" πατρικού σπιτιού μου στην Καρέα της αποσκερής Μάνης. Και τονίζω το "υποχρεωτικά", επειδή αν δεν ασχολείσαι συνέχεια με το κούρεμα των χόρτων που κατακλύζουν κάθε εκατοστό εδάφους στις αυλές και στους κήπους, αν δεν ασπρίζεις με χορίκι (ασβέστη) τα τσιμέντα και τις πέτρες κα αν δεν συντηρείς σωληνώσεις, κεραμίδια, σοβάδες και άλλα πολλά, βρίσκεις ένα σπίτι όχι μόνο άσχημο και αποκρουστικό, αλλά και ακατάλληλο γιά διαμονή.

Παλαιά, όταν η Καρέα αλλά και όλα τα μικρά χωριουδάκια, είχαν όλο τον χρόνο πολλούς μόνιμους κατοίκους και πολλά ζώα, όλα είχαν μία ζωντάνια, μία κινητικότητα και κάτι σε τράβαγε να πάς να περάσεις εκεί μερικές ξένοιαστες και δροσερές καλοκαιρινές μέρες. 

Σήμερα δυστυχώς όλα έχουν μεταβληθεί δραματικά προς το χειρότερο. Σχεδόν όλο τον χρόνο το χωριουδάκι είναι με ελάχιστους κατοίκους, όχι πάνω από δέκα και όταν πάς δείχνει ερημωμένο και θλιμμένο. Ανεβαίνεις στην βρύση ή στην εκκλησία και δεν συναντάς ούτε έναν κάτοικο. Η δε υπερπληθώρα αφίξεων Καριωτών που διαμένουν Αθήνα κυρίως ή σε άλλες πόλεις, γιά καμιά 15αριά μέρες τον Αύγουστο, μάλλον επιβάρυνση δημιουργεί παρά ελπίδα ζωντανέματος.

Δυστυχώς η Καρέα ειδικά γιά συνταξιούχους που θα ήθελαν να μείνουν μόνιμα εκεί, είναι ακατάλληλη και έχει ημερομηνία λήξεως. Θέλουν συνέχεια φροντίδα οι αυλές και οι κήποι. Και εργατικά χέρια είναι δύσκολο να βρείς. Επίσης είσαι υποχρεωμένος να έχεις αυτοκίνητο και να οδηγείς ώστε να πηγαίνεις γιά οτιδήποτε απαραίτητο χρειάζεσαι να αγοράσεις, ή στην Αρεόπολη ή στο Γύθειο, δηλαδή πάνω από μισή ώρα διαδρομή με το αυτοκίνητο.  

Τέλος πάντων όπως κάνω εδώ και πολλά χρόνια -από το 2005- που κληρονόμησα το μισό από το πατρικό σπίτι των γονιών μου και το έφτιαξα -όσο γινόταν να φτιαχθεί ένα χωρισμένο με βάρβαρο και άγαρμπο αισθητικά παλαιό αρχοντόσπιτο- πήγα, καθάρισα αυλές, κήπους κλπ, ασβέστωσα και το επανέφερα σε μία υποφερτή κατάσταση και πήγα και τις βόλτες μου στο Οίτυλο, στην Τσίπα και στο Γυθειάκι, μέρη γνωστά κι αγαπημένα.

Πάντως ομολογώ ότι όσο και να προσέξω και να περιποιηθώ, αυτό το σπίτι που εγώ γεννήθηκα, μεγάλωσα και θυμάμαι, το τραύμα είναι αγιάτρευτο. Τα μισιαρικά χωρίσματα σε παλαιά πετρόχτιστα χωριάτικα σπίτια, με ένα "τοίχος του Βερολίνου" στην μέση, είναι εγκληματικά λάθη. Τόσο γιά την αισθητική των ίδιων των σπιτιών, όσο και γιά τους επίγονους συγκληρονόμους. Και εγώ δυστυχώς έμπλεξα άσχημα και έχω οδυνηρές εμπειρίες και από τα δύο.

Παρά ταύτα τα δυσάρεστα, εκτός από τις φωτό, παραθέτω και ένα βιντεάκι γιά ενθύμιο του καλοκαιριού του 2025. Ευχόμενος σε όλους όσοι διαβάσετε την παρούσα ανάρτηση, καλό -όσο γίνεται- καλοκαιράκι και του χρόνου να είμαστε καλά να τα ξαναπούμε....