Βιολί. Ενα ανεκπλήρωτο όνειρο. Ενα άσβεστο πάθος.......

Παιδί πριν αρκετά χρόνια,εκεί στην Καρέα,μία φορά το χρόνο,στο πανηγύρι του 15γουστου,αλλά και περιστασιακά σε κάνα γάμο,έβλεπα και άκουγα τους παλιούς βιολιτζήδες (όπως τους λέγανε) να "παίζουνε" βιολί, συνοδευόμενοι από κάποιο μπουζουκάκι τρίχορδο παλαιό,της εποχής.
   Τα τραγούδια που παίζανε ήταν λίγα,τα γνωστά του τόπου μας-Πελοποννήσου-και σε ρυθμό κυρίως καλαματιανό.Μάλιστα οι οργανοπαίχτες ξέρανε ο κάθε συχωριανός που σηκωνόταν να χορέψει ποιό επιθυμούσε να του παίξουν γιά να το χορέψει.Θυμάμαι η μακαρίτισσα η Μανούλα μου-όποτε χόρευε- ήθελε το χειμαριώτικο,ένα αργόσυρτο σε καλαματιανό ρυθμό.
    Εγώ από τα χρόνια εκείνα δύο βιολιτζήδες θυμάμαι.Τον μπάρμπα Σπύρο,συχωριανό από την Καρέα,που ακόμα απ΄ότι ξέρω ζεί (κοντά στα 100) και τον μπάρμπα Βασίλη από χωριό της αποσκερής Μάνης,που ερχόταν και αυτός και έπαιζε στο χωριό,αφού είχε σε αυτό παντρέψει την κόρη του.
    Εντονα θυμάμαι τον εαυτό μου στα γλέντια να ασχολείται και να προσέχει μόνο το βιολί.Ειδικά όταν έπαιζε ο μπάρμπα Σπύρος καθόμουν εκεί δίπλα του και ρούφαγα κάθε κίνησή του.Κάθε ήχο. Ακόμα έχω στην όσφρησή μου την μυρουδιά του κεριού από ρετσίνα στο οποίο έτριβε τις τρίχες της σαϊτας (δοξαριού) του βιολιού κάθε τόσο-γιά να τρέχει γλυκά πάνω στις χορδές.Είχα μάθει να ξεχωρίζω αμέσως κάθε τραγούδι που ξεκίναγε.Και πάντα είχα τον φόβο μην πάει και σπάσει κάποια χορδή.Γιατί αν είχε άλλη έχει καλώς.Σε λίγη ώρα την ξανάβαζε.Αν δεν είχε όμως,που να βρείς άλλη στην Καρέα?Οπότε πήγαινε το γλέντι στράφι.Περιττό βέβαια να αναφέρω-δεν είναι και το θέμα μας άλλωστε-την αγνότητα των γλεντιών αυτών και την πραγματική διασκέδαση.
    Εννεκα αυτού του παιδικού πάθους και ένα ευτράπελο.Εφτιαξα ένα......... βιολί μόνος μου.Το κυρίως "όργανο" μία.....σανίδα χωρίς ηχείο...σαν τα ηλεκτρικά....Δοξάρι μία βέργα από ευέλικτη λυγαριά που είχε η Μανούλα μου γιά τα κοφίνια.....Τρίχες δοξαριού από την ουρά της γαϊδούρας μας......Χορδές σύρματα διάφορα από το κουτι εργαλείων του Πατέρα μου.Μεγάλη προσπάθεια,μεγάλη αγωνία,πολλές ώρες δουλειάς.Το αποτέλεσμα????? Ε δεν έπαιζε βέβαια.....γρατζούναγε.Ομως αρκεί......η προσπάθεια.   
    Δεν θυμάμαι να ζήτησα ούτε και μου αγόρασε από μόνος του ο μακαρίτης ο Πατέρας μου βιολί.Μεγάλωσα, έφυγα από την Καρέα, ασχολήθηκα με άλλη μουσική, δουλειές,οικογένειες και πλέον αυτό το παιδικό όνειρο,έγινε ανεκπλήρωτο όνειρο.Ομως το πάθος γιά το βιολί μου έμεινε.Και δεν θα μου φύγει ποτέ.Ισως και αυτός είναι ο λόγος που δεν σταματάω χρόνια τώρα να......πληρώνω ακριβά το ίδιο πάθος που έχει γιά το ίδιο όργανο και ο Ιάσων.Που ευτυχώς το σπουδάζει επιστημονικά και προοδεύει ραγδαία. Μάλλον εκπληρώνει το κοινόν χρέος όλης της οικογένειας γιά το βιολί, αφού και το αδελφάκι μου-μεγάλος όντας το πάλεψε γιά μερικά χρόνια από μόνος του.
    Περί του βιολιού τι να γράψω και γιά ποιόν να γράψω εγώ εδώ. Το μόνο που λέω είναι πως οτιδήποτε παιχθεί καλά με βιολί είναι γιατρικό.
    Και γιά να κλείσω αυτή την εισαγωγική πολυλογία ανεβάζω ένα μικρό βιντεάκι με τον υιό Ιάσονα να παίζει βιολί, μία δική του σύνθεση.
    Χαρισμένο σε όλους που ανέφερα παραπάνω.
    Ζωντανούς και πεθαμένους.