Η Ταβέρνα Καραβόπετρα του Νικόλα του Κου-Μου στην Τσίπα.

Είναι μερικά μαγαζιά πού στιγματίζουν έναν τόπο και όχι ο τόπος αυτά. Και κρατάνε όσο μπορούν την αξία τής φιλικής  εξυπηρέτησης και συμπεριφοράς αντιστεκόμενα στην κρίση στην αρπαχτή και στην κοροϊδία του κάθε πελάτη τους.

 Ενα τέτοιο μαγαζί είναι η ταβέρνα με το όνομα "Καραβόπετρα" του παιδιόθεν φίλου μου Νίκου Κουμουτσέα, που είναι εδω και αρκετά χρόνια στην Τσίπα ή Νέο Οίτυλο επί το νεώτερον. Αρχικά ήταν από την πάνω μεριά του δρόμου. Τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια μεταφέρθηκε ακριβώς απέναντι σε παλαιό κτίριο πού είναι σχεδόν πάνω στην θάλασσα και αφού έγιναν μεγάλες επισκευές σε αυτό γιατί ήταν χάλασμα. 

Η ταβέρνα είναι οικογενειακής μορφής και εκεί δουλεύει σχεδόν όλο το Κουμουτσέϊκο. Βέβαια ενισχυτικά ο φίλος Νίκος προσλαμβάνει ανάλογα την περίοδο και την φούρια της δουλειάς και προσωπικό. Εχει τύχει να εργάζονται στις καλές εποχές και δέκα άτομα. Μάλιστα οι προσλήψεις γίνονται με κριτήρια την καλή συμπεριφορά την εργατικότητα και όχι την καταγωγή. Θυμάμαι καλοκαίρι να εργάζονται ταυτόχρονα σε διάφορα πόστα δύο Ελληνίδες, ένας Ρώσσος ως γκαρσόνι, μία Ουκρανή ως μαγείρισσα, ένας ντόπιος ως ψήστης, ένας Γκανέζος γιά μάζεμα τραπεζιών, μία από την Γεωργία γιά σαλάτες ακόμη και μία Γερμανίδα ως γκαρσόνα. Δηλαδή οργανισμός ηνωμένων εθνών.

 Στην ταβέρνα λοιπόν του Νικόλα δεν προσφέρεται ότι και ότι. Κατ αρχήν τα κρέατα είναι όλα ντόπια αφού η οικογένειά του ήταν πάντα ανακατεμένη με κρεοπωλεία και αγοραπωλησίες ζώων. Εξ άλλου ο Νίκος παράλληλα με την ταβέρνα, διατηρεί και κρεοπωλείο στο Οίτυλο. Τα χορταρικά προσέχει να είναι όλα από εκεί κοντά και από γνωστούς του, όσοι ακόμα βάζουν μποστάνια. Πάντα πάνω στα τραπέζια θα υπάρχει γνήσιο οικολογικό λάδι από τα κτήματά του και αλάτι από τις αλυκές της Χοτάσιας όπου είναι και το χωριό της γυναίκας του. Και όποιος δεν έχει δοκιμάσει αλάτι γνήσιο της Χοτάσιας,δεν μπορεί να καταλάβει τι αξίζει. Επίσης πάντα σε αφθονία ντόπιες ελιές τσακιστές και χαρακτές. Τα μάτσα η ρίγανη, το φασκόμηλο και το βαλσαμόχορτο, μαζί με χίλια δύο άλλα τοπικά φυτά είναι μόνιμα κρεμασμένα στις κολόνες των καλαμωτών. Επίσης το κρασί και το τσίπουρο είναι επιλεγμένα με ιδιαίτερη προσοχή. Γενικά ότι και να ζητήσεις να φάς, είτε τα γνωστά πιάτα, είτε της ώρας, είτε ψαρικά, αλλά και τοπικά πιάτα όπως καγιανά, σύγκλινο, βραστά, ψητά γλυκάδια και πολλά άλλα, πάντα θα νοιώσεις την νοστιμιά και την ποιότητα. Και χωρίς να δεινοπαθήσεις στην πληρωμή, αφού ο Νικόλας πάντα κρατά το μαγαζί γιά ανθρώπους της απλής ανόθευτης κοινωνίας και όχι φιγούρες νεόπλουτους.

 Με τον Νίκο σχεδόν μεγαλώσαμε μαζί. Είναι γνήσιος Βοιτυλιώτης και οι πατεράδες μας ο παπαΓιάννης ο δικός μου -πού ήταν παπάς στον Οίτυλο- και ο μπάρμπα Διακουμής ο δικός του -πού ήταν ο γραμματέας της Κοινότητας του ιστορικού Οιτύλου- ήταν φίλοι και συνεργάτες σε δύσκολα χρόνια, με περιπέτειες και φουρτούνες στην ζωή τους. Ο Νίκος είχε ταλέντο ποδοσφαιριστού από πολύ μικρός. Παίζαμε μαζί μπάλα και χαιρόσουν να τον βλέπεις. Είχε φοβερή ντρίπλα και ταχύτητα. Επαιξε σε όλες τις τοπικές ομάδες Γυθείου και Σπάρτης, αλλά και στην Αθήνα σε τοπικό πρωτάθλημα. Αν είχε έναν κείνα τα χρόνια να τον βοηθήσει να προωθηθεί θα μιλάγαμε γιά έναν νέο Αρδίζογλου.

Στο μαγαζί του Νίκου έχουν γίνει ατέλειωτα γλέντια. Εχει τύχει να συναντήσεις τους πιό παράξενους πελάτες. Γερμανούς μεγιστάνες, Ολλανδό υπουργό, συγγραφείς και πολιτικούς, ντόπιους ψαράδες, ακόμη και όλο το Ελληνικό τμήμα του πλέυ-μπόυ με τα κουνελάκια του γιά φωτογράφηση. 

Εχουμε κάτσει αμέτρητες φορές μαζί χειμώνα και καλοκαίρι. Ξενυχτήσαμε, τραγουδήσαμε, μεθύσαμε,  δακρύσαμε, αλληλοστηριχθήκαμε. Μαζί μαζέψαμε ελιές στο πανέμορφο κτήμα πού περιβάλλει το απομονωμένο πάνω από το Οίτυλο σπίτι του στα Κουμουτσέϊκα ή στο γαϊδουρολέβα όπως του αρέσει καλύτερα να λέν το σημείο.Και έλεγε να κλαδεύουμε τις ελιές σαν να κτενίζαμε όμορφες κοπέλες. Μπορώ να γράψω ατέλειωτες αναμνήσεις. Ομως γιά άλλο ξεκίνησα αυτό το κείμενο.Οπότε σταματώ.

Τα τελευταία χρόνια άλλαξαν κάπως οι ζωές μας. Μπήκαν άλλου τύπου οικογενειακές υποχρεώσεις,  δεν διαμένω τόσο όσο τότε στην Μάνη. Ετσι δεν είναι -όπως παλαιότερα- συχνή η παρουσία μου στην Καραβόπετρα. Ομως ο φίλος Νίκος, όποτε πάω, συνεχίζει να είναι ακμαίος, αισιόδοξος και με πορεία στο "δρόμο της ποίησης και του φεγγαριού" όπως πάντα έλεγε στις ατέλειωτες συζητήσεις μας. Και έχει και τον Διακουμή του τώρα τον νεώτερο. Που τού δίνει νέα ώθηση ζωντάνιας και αισιοδοξίας.... 

Νίκο φίλε συνέχισε να παίζεις την μπαλίτσα της ζωής όπως αριστοτεχνικά έπαιζες πάντα. Και μείνε όπως είσαι  και σύ και η Καραβόπετρα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οσοι είσθε από εδώ κάτω και δεν έχετε πάει, πηγαίνετε οπωσδήποτε. Και όσοι είσθε από αλλού περαστικοί, επίσης. Είναι τόσο εύκολο. Ακριβώς από Αρεόπολη μετά το Λιμένι πρός Καλαμάτα είναι η Τσίπα ή Νέο Οίτυλο. Εκεί μέσα στα σπίτια. Καραβόπετρα Νίκος Κουμουτσέας for ever χειμώνα με υπέροχο τζάκι και καλοκαίρι πάνω στο κύμα και τον αφρό της θάλασσας.