Στην γιορτή τού ΑγιουΛιός.....

Με την γιορτή τού Αη Λιά ή Προφήτου Ηλιού ή τ΄ΑγιουΛιός όπως τη λέμε εδώ,με συνδέουν πολλές αναμνήσεις από Καρέα μεριά. 

Κατ΄αρχήν όλα τα παιδικοεφηβικά χρόνια μου συνόδευα βράδυ-πρωϊ τον μακαρίτη παπαΓιάννη τον πατέρα μου,στο διπλανό χωριό το Κρυονέρι όπου η εκκλησία του γιορτάζει κάθε 20 Ιουλίου τού Προφήτη Ηλία.Εκεί πηγαίναμε γιά να συλλειτουργήσει με τον εφημέριο τού χωριού τον παπαΝίκο -πού καταγόταν και αυτός από Καρέα, Εγώ βέβαια έκανα το παπαδάκι μικρός ή έψαλα αργότερα όταν μεγάλωσα κάπως.

Ομως η εντονότερη ανάμνηση είναι άλλη. Την παραμονή, μόλις νύχτωνε γιά τα καλά,μαζευόμασταν όλα τα παιδιά αλλά και πολλοί μεγάλοι στην πλατεία τής Καρέας όπου είναι ο μεγάλος πλάτανος, έχοντας έτοιμο στην άκρη της πλατείας στο ξέφωτο, ένα σωρό από ξερά κλαδιά.

Αναμέναμε να δούμε την φωτιά πού θα άναβαν απέναντι στην κορυφή ενός βουνού πού είναι πίσω από την Αρεόπολη,πάνω από το χωριό Κουσκούνι.

Εκεί πάνω στην κορυφή, απ΄όπου βλέπεις όλον τον όρμο τού Οιτύλου ως πέρα την Καλαμάτα,υπάρχει ένα μικρό εκκλησάκι γιά τον Αγιο Λία και κάθε χρόνο πήγαινε ιερέας από βραδύς,όπου διανυκτέρευε και μαζί του πολλοί προσκυνητές και γινόταν γλέντι. Μετά τον εσπερινό άναβαν φωτιά και αμέσως την έβλεπαν και άναβαν και όλα τα πέριξ χωριά, Καρέα, Κρυονέρι, Οίτυλο, Κελεφά, Μπολιάνα, Βαχός και αρκετά άλλα. 

Στα τωρινά χρόνια διατηρούνται όλα εκτός από το το έθιμο με τις φωτιές αφού καταργήθηκε λόγω κινδύνου πυρκαϊάς.
Επίσης η πρόσβαση τώρα είναι εύκολη γιατί πάει αυτοκινητόδρομος, κάτι αδιανόητο γιά τα παλιά χρόνια πού δεν ανέβαινε ούτε μουλάρι στο απόκρημνο βουνό.

Ε λοιπόν αφού δεν ανάβουμε πλέον φωτιές,ας δούμε το φεγγάρι πού είναι σχεδόν πανσέληνο αναπολώντας έθιμα, εποχές, ανθρώπους.....


υ.γ. Χαρισμένο στον αδελφό μου Ηλία.Γιά χρόνια πολλά.