Προχριστουγεννιάτικη επίσκεψη στην Μάνη.

Πάντα μία επίσκεψη στα πάτρια εδάφη, τα Μανιάτικα, εκεί που γεννήθηκα και ανδρώθηκα, είναι και ευχάριστη και ζωογόνος. Αν και λίγο μελαγχολική βέβαια, αφού δεν συναντάς πλέον, στο μικρό χωριουδάκι μου την Καρέα, αγαπημένα πρόσωπα όπως τον ΠαπαΓιάννη και την παπαδιά τους γονείς μου, ή τον Χαρίλη και την Αντωνία τους νονούς μου. Απαντες έχουν αποδημήσει προ καιρού. Οι ενθυμήσεις τους όμως είναι ανεξίτηλες στην μνήμη μου.

Συναντάς ένα χωριό έρημο. Είναι σπάνιο να συναντήσεις άνθρωπο από την κάτω μεριά του χωριού το πυργάκι, έως την πάνω μεριά, στην βρύση. Οι ελάχιστοι κάτοικοι είτε μαζεύουν ελιές, είτε οι άλλοι είναι υπέργηροι και είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους. 

Τα περισσότερα σπίτια είναι έρημα. Μόνο για λίγες μέρες τον Αύγουστο το χωριό ζωντανεύει. Βέβαια εσχάτως πλημύρισε όλη η Καρέα από γάτες. Οι οποίες είναι και καλοθρεμένες και φιλικές. Συντηρούνται από κάνα δύο κατοίκους και αυξάνονται ραγδαία. Επίσης γύρω από το χωριό αλλά εισερχόμενα σε αυτό τα βράδια, υπάρχουν πολλά τσακάλια που κάθε τόσο ουρλιάζουν και πάμπολλα αγριογούρουνα.Στην πλατεία του χωριού, το πυργάκι, όπου ο μεγάλος υπεραιωνόβιος γερο πλάτανος, στρώσανε από τον Δήμο το υπόλοιπο της πλατείας με ωραία πλακίδια.

Βρήκα την Καρέα με λιακάδα και χωρίς κατσιφάρα, αν και το κρύο ήταν τσουχτερό. Προμηθεύτηκα από το ελαιοτριβείο στην Γέρμα, φρέσκο λάδι φετεινό πικρό με το οποίο λάδωσα ξεροψημένες φέτες ψωμιού που τις συνόδευσα με μπόλικα άγρια χόρτα που μαζέψαμε -κυρίως ζοχούς- αφού υπάρχουν μετά τις πολλές βροχές άφθονα και απόλυτα οικολογικά και με ντόπιες ελιές ψιλές τσακιστές. Ηταν όλα μία γευστική απλή απόλαυση, με προϊόντα γνήσια που αντέχουν στον χρόνο. Επίσης και το ευεργετικό γιά τον χειμώνα φασκόμηλο της Καρέας. 

Η Αρεόπολη, στην οποία πήγα γιά κάποια ψώνια, έχει εξελιχθεί σε τουριστικό προορισμό όλο τον χρόνο. Τώρα δε τις γιορτές περιμένουν πολύ κόσμο. Αν το "επιτρέψουν" οι κάθε τέτοια εποχή δυνάστες των δρόμων αγρότες. Πέρασα απέξω και από το ιστορικό κτίριο του Γυμνασίου Μάνης. Εκεί που έξι χρόνια ήμουν γυμνασιόπαιδο. Με αναμνήσεις έντονες καλές και κακές. Στα δύσκολα τότε χρόνια.

Την άλλη μέρα επιστρέφοντας, έκοψα μερικά κλαδιά ακουμαριάς από το δρόμο και ακούμαρα. Γιά όσους δεν γνωρίζουν, η ακουμαριά είναι ένας θάμνος, κάτι σαν λιγούστρο, με κλαδιά σε κόκκινο χρώμα. Τέτοια εποχή αρχίζει και βγάζει καρπούς -τα ακούμαρα-, οι οποιοι τρώγονται. Εχουν γεύση όπως οι λωτοί περίπου. Η ακουμαριά δεν φυτρώνει παντού. Ουτε ακόμα και στο χωριό, εκτός από ειδικά σημεία γιατί θέλει κοκκινόχωμα και υψόμετρο. Τα κλαδιά της ακουμαριάς κάνουν και γιά ωραίο Χριστουγεννιάτικο ντεκόρ.

Στη συνέχεια πέρασα από το Γυθειάκι. Την πόλη που αγαπώ ιδιαίτερα και μου αρέσει πολύ. Ηταν πανέμορφο και υπέροχα στολισμένο γιά τα Χριστούγεννα. Ανακαινίζουν όλα τα νεοκλασικά στον κεντρικό παραλιακό δρόμο. Και κάθε φορά είναι και πιό όμορφο. Η ζεστή σοκολάτα στο αγαπημένο μου στέκι στο "τουριστικό", ήταν ο επίλογος μιάς ακόμα επίσκεψης σε μέρη γνωστά και αγαπημένα.

Χαιρετώ ευχόμενος υγεία και ειρήνη ψυχής.