Πάσχα Κυρίου Πάσχα 2020. Διαφορετικό και Ευεργετικό.

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν υπήρξε μέχρι φέτος χρονιά, που να μην ζούσα το κάθε Πάσχα κυριολεκτικά μέσα στις Εκκλησιές. Αρχικά μικρό παιδάκι ως παπαδάκι εδώ στο χωριό μου, την Καρέα της Μάνης, παρά τους πόδας του πατέρα μου που ήταν ο ιερέας του χωριού.

Αργότερα όντας γυμνασιόπαιδο, συμμετείχα ως Ψάλτης αφού τα κατάφερνα έχοντας μάθει να ψέλνω πρακτικά. Αρχικά στην Καρέα. Μετά, κατά τις δύο τελευταίες τάξεις στην Αρεόπολη, όπου ήταν και η έδρα του Γυμνασίου, παρ' ότι μου στοίχιζε που έμενα μόνος πασχαλιάτικα, ενώ έφευγαν όλα τα άλλα Καριωτάκια. Στην συνέχεια έψαλα τρία συνεχόμενα Πάσχα κατά την στρατιωτική μου θητεία (τότε ήταν είκοσι οκτώ μήνες το στρατιωτικό, ξεχνούσες το πότε ήσουν πολίτης), σε διάφορες μονάδες που υπηρέτησα.

Μετά, έχοντας σπουδάσει την ψαλτική τέχνη, αποφοιτώντας από το Ελληνικό ωδείο και βιώνοντας την τέχνη σε φτασμένους ψάλτες όπως ο περιώνυμος Πρωτοψάλτης του Πατριαρχείου Θρασύβουλος Στανίτσας, έψαλα ως "επαγγελματίας" ψάλτης, σε διαφόρους κεντρικούς ναούς.

Στον Πειραιά (Βλαχέρνα Αμφιάλης, Αγία Σοφία), στην Βούλα (Κοίμηση Θτκου), Αθήνα (Αγία Τριάδα Αμπελοκήπων, Μονή Πετράκη, Ευαγγελίστρια Ν.Ερυθραίας) και Σπάρτη (Μητροπολιτικό ι.ναό).

Από το 2017 μετακόμισα στην Κων/πολη. Εψαλα το Πάσχα του 2018 και του 2019 σε ναούς της περιφέρειας Υψωμαθείων Βλάγκας και Κοντοσκαλίου, που ανήκει στην Αρχιεπισκοπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ζώντας ανεπανάληπτες εμπειρίες.

Κάθε Πάσχα είχε την ιδιαιτερότητά του. Ολα τα θυμάμαι αρωματισμένα από το δροσερό αεράκι του Επιταφίου και το φως του χαρμόσυνου Χριστός Ανέστη.
Το φετινό Πάσχα όμως ήταν όντως πολύ διαφορετικό και πρωτόγνωρο. Γιατί λόγω της πανδημίας, στους ναούς γινόντουσαν οι ακολουθίες της Μεγάλης εβδομάδος με κλειστές τις πόρτες. Εχοντας γιά τον ίδιο λόγο επιστρέψει στην Ελλάδα από την Κ/πολη, απομονώθηκα εδώ στην Καρέα. Ηταν κάτι πρωτόγνωρο και δύσκολο.

Κάθησα και το σκέφτηκα με ιδιαίτερη προσοχή. Και κατάφερα να μην με επηρεάσει αρνητικά καθόλου. Αντιθέτως ένιωσα την πνευματικότητα των ημερών δια της σιωπής και ευεργετικά αναλογίστηκα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Ελαβα πολλά μηνύματα από  κληρικούς και λαϊκούς, που "ωρυόντουσαν" ότι μας έκλεισαν τους ναούς, οτι ήλθαν οι νεφελίμ, ότι ήλθε η αποκάλυψη και άλλα τέτοια φαιδρά. Τι να τους πείς,τι να τους απαντήσεις. Ούτε καν τους πέρασε από το μυαλό να σκεφτούν πως ο Θεός λατρεύεται παντού. Και να επιλέξουν να σιωπήσουν. Προσωπικά πιστεύω ότι καλύτερα θα ήταν αφού επεβλήθει νε είναι κλειστές οι πόρτες των ναών, να μην γίνουν καθόλου ακολουθίες. Οπως αποφάσισαν πολύ σωστά δύο Μητροπολίτες στις επαρχίες τους. Η Εκκλησία είναι πρόσκληση πιστών και όχι ιδιωτική υπόθεση μερικών. Η δε μετάδοση ακολουθιών από την τηλεόραση καταντά θέαμα. Τέλος πάντων.

Είχα την πολυτέλεια εδώ στο χωριό, χωρίς περιορισμούς, να μπορώ να πηγαίνω γιά περπάτημα στο βουνό, όπου στην κορυφογραμμή υπάρχει  ένα πανέμορφο ξωκλήσι της Αγίας Βαρβάρας. Βρίσκεται ψηλά στο βουνό. Εχει απέραντη θέα. Από την μία βλέπεις τον Λακωνικό κόλπο και από την άλλη τον Μεσσηνιακό. Εκεί και γιά να μην ξεχνάμε και την ψαλτόλυσα, είπα μερικά ψαλτικά. Ετσι γιά το καλό.

Χθες βράδυ, βράδυ της Ανάστασης, ξαναπήγα στο Εκκλησάκι. Και  "σηκώσαμε" Ανάσταση. Βέβαια ήταν αδύνατον, ψάλλοντας τα Πασχαλινά μέλη, να μην θυμηθώ τον Αναστάσιμο ενθουσιασμό του μακαρίτη ιερέα πατέρα μου και την αποκαμωμένη από δουλειές μανούλα μου Καλλιοπίτσα. Και όλα τα Πασχαλινά έθιμα. Την αυστηρή νηστεία, το γαλομπούρεκο, τα τρυγόνια της Ανοιξης που περνάγανε μπουλούκια και τόσα άλλα πράγματα.

Ενα ακόμα Πάσχα γράφτηκε στην ζωή μας. Εγώ εκτός από ιδιαίτερο το ένιωσα και ως ευεργετικό. Παραθέτω ένα μικρό βιντεάκι με διάφορα που έψαλα χθες βράδυ.
Χριστός Ανέστη αδέλφια και του χρόνου άνευ πανδημίας.

υ.γ.-Στην παρακάτω ιστοδιεύθυνση μία παλιά πιό αναλυτική και ενδιαφέρουσα νομίζω ανάρτησή μου, για τις μεγαλοβδομάδες της ζωής μου. Π.Τζ
http://tzanakospanagiotis.blogspot.com/2014/04/blog-post_14.html