Τριήμερο Ανοιξιάτικο διάλλειμα στην Χειμωνιάτικη Καρέα.

Είχα αρκετές μέρες να επισκεφθώ το χωριουδάκι μου. Είναι πολύ δύσκολη η διαμονή από τον Νοέμβρη μέχρι και τέλος του Μάρτη στην Καρέα. Σε περονιάζει η υγρασία, ειδικά τα βράδια. Σχεδόν κάθε μέρα θα σκεπαστεί από την κατσιφάρα που την φέρνει ο Σιρόκος από τα νότια, ή ο Πουνέντες από τα δυτικά. Και όπως έλεγε και η μανούλα μου, "άμα το πάρει ο Πουνέντες κι ο Γαρμπής,σαν βραδιάσει και θα ιδείς". 

Ομως και έχοντας δεί τις προβλέψεις της Ε.Μ.Υ που έλεγαν ότι θα είναι αρκετά Ανοιξιάτικος ο καιρός γιά περίπου ένα πενθήμερο, ήλθα. Και όντως πέσαν μέσα στις προβλέψεις τους.  Ενω ήλθα με κατσιφάρα και κρύο, από προχθές όλα θύμιζαν Ανοιξη μην πώ και καλοκαίρι. Πλούσιος ήλιος ολημερίς και θερμοκρασίες υψηλές χωρίς υγρασία. Τα χειμωνόπουλα έστησαν το τραγούδι τους από χαράματα έως το σούρουπο. Μπροστάρης βέβαια από όλα ο τοσοδούλης κοκκινολαίμης ή κοκκινοστήθης ή Γιαννακάκι όπως τον έλεγε ο πατέρας μου. Που θυμάμαι και ένα ποιηματάκι που έλεγε γιά το μικροσκοπικό αυτό χειμωνόπουλο. " Α μωρή τσίχλα κοκοειδού-Που έχεις κρέας μιά μπουκιά- Εγώ είμαι ο Γιάννης Γιάννακας- Γιάννακας κουντρουγιάννακας- Βάζω το ατζί μου στο ταψί-Τρώει του Βασιλιά τ' ασκέρι".

Κάθε μέρα ανέβαινα στην κορυφογραμμή, όπου το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας. Μετά την ανακαίνιση προσθέσανε και την Αγία Παρασκευή γιά να γιορτάζεται το καλοκαίρι, αφού η μνήμη της Αγίας Βαρβάρας είναι χειμωνιάτικη (4/12) και είναι δύσκολη η ανάβαση εκεί πάνω με κρύο, αέρα και βροχές. Οση κούραση και να νιώσεις γιά να ανεβείς, θα σε δικαιώσει η θέα. 

Ανατολικά βλέπεις όλο τον κόλπο με το λιμάνι του Γυθείου και τα χωριά του Μαλευρίου ως πάνω στον Πάρνωνα. Δυτικά αντικρύζεις το Ταίναρο, την Αρεόπολη, το Λιμένι και πιό μακριά την Κορώνη. Και το ηλιοβασίλεμα δείχνει σαν να πυρακτώνει την θάλασσα. Κάθομαι να ξαποστάσω μέσα στο εκκλησάκι. Ανάβοντας τα καντηλάκια και  μουρμουρίζοντας το "Φως Ιλαρόν" αισθάνομαι αύρα γαλήνης και ξεκούρασης.

Πόσες μνήμες μούρχονται στο νού, οταν ανεβαίνω ή κατεβαίνω από την κορυφογραμμή της Αγίας Βαρβάρας. Θυμάμαι που αμούστακο παιδάκι, με τον πατέρα μου καβάλα στην γαϊδουρίτσα μας την κοσόνενα, πηγαίναμε στα Κονάκια να δούμε τον παππού (απ' το σόϊ το Κοταριάνικο-της μάνας μου) τον Αλή. Θυμάμαι που ακολουθούσα τον περίφημο κυνηγό και νονό μου τον Χαρίλη, για λαγό. Και μού έδειχνε πως είναι ο κοπός γιά να τον πιάσει ο γκέκας ο σκύλος. Και πόσα άλλα μου θυμίζει αυτή η διαδρομή.

Βέβαια τώρα ο δρόμος είναι χωμάτινος αλλά αμαξωτός και ομαλός. Τότες υπήρχε καλντερίμι. Που ή το χάλασαν φτιάχνοντας τόσο απερίσκεπτα πάνω του τον αμαξωτό η έμεινε παραμελημένο όσο γλύτωσε από τους μπουλτόζες, αγρίεψε από τα κλαριά και διακρίνεται πλέον ελάχιστα. Βρήκα κάποια κομμάτια του και τα ξαναπερπάτησα με δυσκολία.

Από εκεί πάνω από το εκκλησάκι, θωρώντας όλα τα χωριουδάκια, όλα τα κτήματα, τους φιδίσιους αγροτικούς δρόμους, τους καπνούς από τα λιόξυλα από το κλάδεμα των λιόδενδρων που καίνε τώρα που επιτρέπεται, την θάλασσα,  ΄΄ενιωθα τον αέρα -που φυσά κρύος και συνεχόμενος- να μου φυγαδεύει αυτή την μελαγχολική αίσθηση που όλοι βιώνουμε κοντά ένα χρόνο τώρα με την πανδημία. Κατηφορίζοντας μάζευα και το ευωδιαστό και τόσο ωφέλιμο φασκόμηλο ή μηλόσπακα όπως το έλεγε η μανούλα μου. Που εκτος από ζωογόνο αφέψημα ήταν και το μυρωδικό που κάπνιζαν τα λουκάνικα και το σύγκλινο.

Απαγγιάζοντας το βράδυ στην στόφα, με μερικές φέτες ψωμί πάνω στα κάρβουνα λαδωμένες με το φετεινό λάδι το εξαιρετικό και μοναδικό, που βγαίνει από τις μικρές ελιές που είναι μέσα σε κακοτράχαλα χωράφια και λίγο κρασί από τους αμπελώνες του φίλου μου του Νίκου του Θεοδωρακάκου, απόδιωχνα -έστω πρόσκαιρα- κάθε αγχωτική σκέψη γιά το αύριο, γιά την πανδημία, την θύμηση της αθλιότητας που βίωσα αναίτια αρχές του φθινοπώρου εδώ από ανεκδιήγητο πρόσωπο και τόσα άλλα αρνητικά.

Μαζί με τις φωτό παραθέτω και ένα μικρό βιντεάκι που τράβηξα από κεί πάνω την κορυφογραμμή. Αυτά και στα επόμενα όμορφα διαλλείματα νάμαστε καλά.