Στο Λιμένι της Μάνης.Σήμερα του Αγίου Σώζοντος.....

 Σε ένα μαγευτικό έρημο και ανέπαφο από επεμβάσεις τουριστικής ανάπτυξης σημείο μετά το Λιμένι της Μάνης,όπου είναι το νεκροταφείο του οικισμού,ένθα και το άγαλμα του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη,υπάρχει ένα γραφικό πέτρινο εκκλησάκι.

Ηταν λοιπόν εκεί κόσμος μαζεμένος πρωϊ-πρωϊ και κατά τις 10 η ώρα που σχόλασε, ντόπιες κυρίες μοίραζαν δίπλες και άρτους. Ανάμεσα στα μνήματα και τα αγριόχορτα. Είναι στην μνήμη του Αγίου Σώζοντα.Και γιορτάζει κάθε 7 Σεπτεμβρίου.

Ολα είχαν μιά αλοιώτικη απόκοσμη και περίεργη εικόνα.
Αλλά και όλα έδεναν με το μαγευτικό τοπίο.Από όποια μεριά και αν πήγαινες.

Εκεί βλέπεις και πατάς τα αιώνια θαλασσοδαρμένα βράχια.Που οι πεταλίδες και τα καβουράκια  τα έχουν σπίτια τους.

Εκεί και ο φάρος.Γιά τα καράβια.Και ας έχουν όλα τώρα ηλεκτρονικά όργανα.Ο φάρος είναι σημείο αναφοράς.Αλλά με χωρίς φαροφύλακα. Τώρα φώς δίνει το φωτοβολταϊκό.

Με το πέτρινο παράθυρο στο απέραντο γαλάζιο.Τα αναμμένα κεράκια.Την εικόνα του Σώζοντα (βοήθειά μας...) και τα πλαστικά τραπέζια που περιμένουν να ευλογηθούν οι άρτοι.
Χωρίς να το φαντάζεσαι,πάς γιά μπάνιο και ζείς μία απρόσμενη και ωραία πρωϊνή εμπειρία.Και όπως μου είπαν αυτό γίνεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα.