Στην Καριώτικη Ριτσά.

Πίσω από την οροσειρά του βουνού Σωτήρας στην Καρέα,υπάρχει ένα μεγάλο οροπέδιο που το λέμε Ριτσά.Μάλλον είναι ηφαιστιακό τοπίο,γιατί το χώμα του είναι παράξενο και αμμώδες.Φημίζεται γιά την απίθανη και άφθονη ρίγανη,τα υπέροχα άγρια χόρτα το χειμώνα και τα ολόγλυκα τσουμπωτά σταφύλια στα αμπέλια της παλαιά.Τα τελευταία χρόνια έχει διανοιχθεί ένας αγροτικός δρόμος γιά τις ανάγκες ενός τσοπάνη-του τελευταίου που έχει απομείνει στο χωριό.Και έτσι πάς με το αυτοκίνητο στην αρχή σχεδόν της Ριτσάς και  γλυτώνεις την κόντρα ανηφόρα που τραβάγανε οι παλαιοί Καριώτες γιά να πηγαίνουν στην Ριτσά, είτε γιά τα γίδια,είτε γιά κυνήγι,είτε γιά χόρτα,είτε αυτή την εποχή όπου τρυγούσαν τα αμπέλια τους.

Τώρα βέβαια δεν έχει κανένας αμπέλι στην Ριτσά.Θυμάμαι μικρός που τέτοια εποχή έσφιζε από ζωή αφού τρυγούσανε εκεί όλοι οι Καριώτες.Ανεβοκατέβαιναν όλοι με γαϊδούρια και μουλάρια κουβαλώντας με τις κοφίνες τα σταφύλια.Γιά να πατηθούν να βγεί ο μούστος και το κρασί.Τα γράφω όλα αυτά γιατί τα θυμήθηκα έντονα αυτές τις ημέρες που πήγα 2-3 φορές στην Ριτσά γιά κυνήγι.Δεν είμαι τίποτα επαγγελματίας κυνηγός.Οδοιπόρος μάλλον. Ομως το τοπίο της Ριτσάς είναι άπαιχτο.Με το που περάσεις χαράματα τον Αγιο Βασίλη-όπου ουσιαστικά αρχίζει το οροπέδιο, αλλάζουν όλα.Απόλυτη ηρεμία.Αγρια φύση.Πουρνάρια με κουκουροβισιές σκεντάμια και αγραπιδιές.Και πέτρες.Πολλές πέτρες.

Υπάρχουν και τα ίσια και μεγάλα χωράφια της.Αυτά που παλαιά έσπερναν μέχρι και στο τελευταίο λουρί, με στάρια κριθάρια λούπινα και φακές.Κάπου μέσα στα χωράφια και η στέρνα.Μία πέτρινη δεξαμενή όπου φυλασσόταν νερό από τις βροχές γιά το καλοκαίρι.Γιά τα ζώα.Και βέβαια συναντάς και τα παλαιά αμπέλια.Με μερικά κούρβουλα να θυμίζουν αμπελώνες.

Ολοι οι γαϊδουρόδρομοι που ήξερα έχουν αγριέψει.Ευτυχώς περνάνε τα γίδια μέσα από χωράφια και υπάρχει ένα είδος μονοπατιού.
Ο παλαιός δρόμος που διέσχιζε την Ριτσά στην μέση και πήγαινε γιά το χωριό Σκυφιάνικα έχει αγριέψει,γεμάτος σπάκες και ασφαλακτούς.Και σκέφτεσαι πόση δουλειά με τις άγριες πέτρες είχανε ρίξει οι παλαιοί.Γιά να φτιάξουν δρόμους.

Οι κουκουροβισιές υπάρχουν.Και αυτή που την λέγαμε μεγάλη,γερασμένη βέβαια.Ομως δεν υπάρχουν ψίλοι γιά τα κουκουρόβισα.Ψίλους λέγαμε κάτι καλοκαιρινά ολόπαχα πουλάκια,που κυνηγούσαμε με τα λάστιχα (σφεντόνες) και αργότερα με τα εμπροσθογεμή μονόκανα από σωλήνες βρύσης με χαρτοκάψουλα.Με δέκα τέτοια πουλάκια γινόταν μιά τηγανιά με αυγά μούρλια.
Τώρα κυνήγι ουσιαστικά δεν υπάρχει.Σου μένει όμως η πεζοπορία.
Και ο χάρυ να σε ξεκουράζει όταν γυρίσεις στο σπίτι γουργουρίζοντας.