Στην εκκλησιά της Καρέας.Στο ψαλτήρι μετά από χρόνια......

Είχα πολλά χρόνια να βρεθώ πρωϊ Κυριακής στο χωριό μου την Καρέα,γιά να πάω στην Εκκλησιά της, την Παναγία,όπου εκεί μέσα μεγάλωσα, αφού από νήπιο σχεδόν ξεκίνησα κοντά στον μακαρίτη ιερέα-πατέρα μου αρχικά να κάνω το παπαδάκι,ύστερα στο Δημοτικό τον αναγνώστη και αργότερα ως γυμνασιόπαιδο τον ψάλτη.

 Χθές που βρέθηκα στο σχεδόν ερημωμένο πλέον χωριουδάκι μου,πού φέρνει λίγο σαν αετοφωλιά αφού είναι το πιό ορεινό της Μάνης, κατά ευτυχή συγκυρία έγινε Κυριακάτικη Λειτουργία,από ένα συντοπίτη κατω-Καριώτη Ιερέα τον φίλο παπα-Στέφανο,έναν άριστο και κατηρτισμένο Λειτουργό,που αναπλήρωσε τον ασθενούντα τούτη την περίοδο υπερήλικο εφημέριο της Καρέας.

Ετσι σαν τα παλιά παιδικά χρόνια πήγα και έψαλλα.Και ειλικρινά φορτίσθηκα όμορφα από τις τόσες πολλές ενθυμήσεις χαρμόσυνες και λυπητερές που έχω από αυτή την εκκλησούλα. 
Χωρίς πολλούς ανθρώπους (επτά είμασταν όλοι και όλοι μαζί με τον Ιερέα),αλλά με έντονα συναισθήματα μνήμης και αχνές εικόνες ανθρώπων εκείνης της εποχής να έρχονται σαν ταινία στα μάτια μου.

 Κοιτούσα γύρω μου στην εκκλησιά και από κάθε σημείο της μού ερχόταν και μία εικόνα.Εβλεπα την Ωραία Πύλη και νόμιζα πώς θα βγεί να θυμιάσει ο παπαΓιάννης, ο πατέρας μου,δίνοντας και τον ήχο.Εβλεπα δίπλα μου το στασίδι και νόμιζα πώς θα δώ να αρχίζει το πάσα πνοή τόσο ένρινα ο ψάλτης,ο μπάρμπα Μιχάλης ο Μπαρδίλης. Κοίταξα στο παγκάρι και νόμισα θα δώ τον μπάρμπα Μήτσο τον Ξανθάκο  "αιώνιο επίτροπο", να μαζεύει τα φαγωμένα κεριά από το ίδιο μέχρι σήμερα κηροστάσιο,ή με το κοντάρι να ανάβει τα κεριά του πολυελέου στην αρχή της Λειτουργίας. Κοίταξα πρός τον κόσμο και νόμισα θα δώ τις δύο παπαδιές του χωριού,την μανούλα μου και την παπαδονίκαινα, να σταυροκοπιούνται και να γονατίζουν κάθε τόσο,μπουμπουλωμένες με τις τσεμπέρες τους.

Μικρόφωνα βέβαια δεν υπάρχουν.Και καλύτερα.Ισοκράτες όμως είχα.Τα κοκκινοστηθάκια,τις τσίχλες και τα χειμωνόπουλα,που συνέχεια κελαηδούσαν δίπλα στο παράθυρο του ψαλτηρίου. Στο Ευαγγέλιο πήγα και κράτησα το κερί σαν παπαδάκι μπροστά στην ωραία πύλη,όπως τότες,έχοντας φάτσα μία παράξενη αγιογραφία κάποιου λαϊκού ζωγράφου πού βρίσκεται κάτω από την εικόνα του Χριστού που εικονίζει την εξομολόγηση.Και θυμήθηκα τις αμέτρητες φορές που ακριβώς σε αυτό το σημείο στεκόμουν και διάβαζα χαράματα τον εξάψαλμο,έχοντας και τον φόβο μην κάνω κάνα λάθος και δεχθώ τις δριμύτατες ιερατικές άμα τε και πατρικές παρατηρήσεις του παπαΓιάννη. 

Στο τέλος,μετά την απόλυση και το αντίδωρο,βγήκαμε όλοι στο προαύλιο, περιμένοντας τον ιερέα να καταλύσει.Και βέβαια όπως τότε,εξετέλεσα το έθιμο και βάρεσα (έκρουσα δηλαδή) χαρμόσυνα διπλοκάμπανα και τις καμπάνες που αγέρωχα κρέμονται από το 1878 στο πέτρινο καμπαναριό.Και αντιλάλησαν το βουνό και τα καταράχια,μέχρι κάτω στο Οίτυλο.

Η γεμάτη παρελθόν αυτή Κυριακή έκλεισε με καφέ μελομακάρουνα και τηγανίδες κοντά στην στόφα, στο σπίτι του Δημητρού, που παπαδοπαίδι και αυτός και μόνιμος κάτοικος,είναι ο ψάλτης ο νεωκόρος,ο Δημοτικός πάρεδρος και ο άνθρωπος γιά όλες τις δουλειές.
Καλά Χριστούγεννα.