Αξιοπρεπής αποχώρησις.

Λαμβάνοντας αφορμή από αυτεπάγγελτη "αποστρατεία" Μητροπολίτου, του οποίου την Μητρόπολη έθεσε η Ιερά Σύνοδος σε χηρεία επειδή, όπως απεφάνθει και αρμόδια επιτροπή που τον εξέτασε, δεν μπορούσε στοιχειωδώς να εκπληρώσει τα καθήκοντά του λόγω γήρατος, θέλω να επισημάνω ένα παρόμοιο φαινόμενο που ενδημεί και στην ψαλτική κοινότητα. Υπάρχουν δυστυχώς ψάλτες γερασμένοι,με στραπατσαρισμένη φωνή, ανίκανοι να ανταποκριθούν στις δύσκολες απαιτήσεις του ψαλτικού λειτουργήματος, που δεν λένε να αυτο-αποχωρήσουν. Παραμένουν γατζωμένοι στό όποιο στασίδι κατέχουν (ή επιδιώκουν να αναλάβουν κάποιο), νομίζοντας ότι είναι ακόμα άξιοι και ικανοί. Μάλιστα μερικοί εξ αυτών, πάσχοντες σε βαρύτατο βαθμό από την γνωστή ασθένεια των ψαλτών, την ψαλτόλυσσα, αυτοανακηρύσσονται φορείς της παράδοσης, δάσκαλοι της ψαλτικής και κριτές πάσης ψαλτικής δραστηριότητας. Ζώντας μάλιστα σε αυτή την εικονική πραγματικότητα και όντας πλήρεις εγωϊσμού, είναι αδύνατον να αντιληφθούν ότι προκαλούν τον οίκτο και την αποστροφή των γύρω τους γιά τον αυτοδιασυρμό τους και έχουν καταντήσει η χλεύη του ψαλτόκοσμου, ευτελίζοντας την όποια ψαλτική τους καριέρα. Στις περιπτώσεις αυτές την καλύτερη λύση μπορούν να δώσουν κάποια συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα,τά οποία με κατάλληλο τρόπο θά πρέπει να τους αποτραβήξουν, πριν εξαναγκασθούν και  τους "αποστρατεύσουν" οι ιθύνοντες του Ναού. Βέβαια αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, είτε επειδή δεν υπάρχουν τέτοια πρόσωπα, είτε επειδή αυτά τα ίδια πρόσωπα προτιμούν να ασχολείται ο άνθρωπός τους με τα ψαλτικά ώσπου να πεθάνει και ας αυτοδιασύρεται,γιά να έχουν την ησυχία τους, είτε τέλος επειδή είναι πολύ δύσκολο να έχουν αποτέλεσμα, καθ ότι λόγω γήρατος ο ψάλτης-συγγενής τους, έχει γίνει δύστροπος και μη συνεργάσιμος.
Στις μεγάλες πόλεις το παραπάνω φαινόμενο είναι ολιγώτερον διαδεδομένο, επειδή υπάρχουν "άφθονοι" μνηστήρες-αντικαταστάτες γιά τα αναλόγια και οι ιθύνοντες του Ναού ιερείς και επίτροποι συνήθως είναι ευκολότερο να το επιλύσουν, αποστρατεύοντας τον παλαίμαχο.
Στα χωριά όμως που αν παραιτηθεί ο "μεγαλωμένος" ψάλτης δύσκολα θα βρεθεί αντικαταστάτης του, είναι όχι απλά σύνηθες, αλλά σχεδόν κανόνας το εν λόγω φαινόμενο. Και επίσης είναι σχεδόν αδύνατον ο εφημέριος να βρεί αντικαταστάτη και να καταφέρει να "αποστρατεύσει" τον παππού. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι σήμερα κάποιοι νέοι άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με την ψαλτική, σπάνια να πλησιάζουν τα αναλόγια γιά να βοηθήσουν και να μάθουν. Μάλιστα οι περισσότεροι έχουμε (συνήθως από περιόδους διακοπών κυρίως σέ νησιά πού πάμε γιά μπάνια) κάκιστες εμπειρίες της παραπάνω αναφερόμενης ψαλτοκατάστασης, όπου "συνάδελφοι" άνω των 70,συμπαθέστατοι κατά τα άλλα, δεν χαρίζουν ούτε ένα Κυριελέησον οταν τολμήσει κάποιος να πλησιάσει τα στασίδια-βιλαέτια τους. Προ μηνών φίλος μού έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου πως σε αναλόγιο που έδειχνε η τηλεόραση από Κυριακάτικη λειτουργία ο Πρωτοψάλτης και οι 3-4 βοηθοί του -όλοι τέταρτης ηλικίας-, αθροιστικά συμπλήρωναν το πεντακοσάρικο σε χρόνια.
Δεν πρέπει επιτέλους να δοθεί τόπος στα ψαλτικά νειάτα?????
Υ.Γ[1]- Αλλο πράγμα το έγκαιρο και αξιοπρεπές κλείσιμο του επαγγελματικού ή "μάχιμου" ψαλτικού κύκλου κάποιου και άλλο πράγμα η λίαν ωφέλιμη ενασχόληση με την ψαλτική ή την μουσική γενικότερα έως βαθέος γήρατος.
Υ.Γ[2]- Και εγώ στους μεγαλωμένους ανήκω πλησιάζοντας αδυσώπητα την κεκαυμένη ζώνη του απόμαχου ψαλτικά. Ομως έχω κανονίσει με δύο μάλιστα δικούς μου να με αποσύρουν αν δούν ότι δεν το κάνω από μόνος μου την κατάλληλη ώρα.
 Αυτά........