Στο πανέμορφο Γυθειάκι...πάλιν και πολλάκις

Γιά το Γύθειο έχω γράψει εδώ στο ΣΤΑΣΙΔΙ ΜΟΥ στην ετικέτα ΤΟΠΙΚΑ και άλλες τρείς φορές. Συγκεκριμένα  Ε Δ Ω   Ε Δ Ω   και  Ε Δ Ω. Αυτό γίνεται επειδή το Γύθειο το αγαπώ ιδιαίτερα γιατί αφ' ενός είναι πανέμορφο, αλλά και αφ' ετέρου επειδή έχω βιώσει πολλές και ωραίες αναμνήσεις σε αυτό από παιδί. Και συνεχίζω ακόμα να βιώνω νέες.

Τα τελευταία χρόνια και με τις παρεμβάσεις που έγιναν με πρωτοβουλία τού δραστήριου και επίμονου στην γρήγορη και σωστή εκτέλεση έργων, Δημάρχου Ανατολικής Μάνης, το Γύθειο έχει αλλάξει πάρα πολύ προς το καλύτερο. Κατ' αρχήν λύθηκε το πρόβλημα των σκουπιδιών που παρέμενε βραχνάς και ντροπή γιά χρόνια. Πεζοδρομήθηκε με όμορφο και ασφαλή τρόπο για περίπατο και ποδήλατο, μία μεγάλη διαδρομή, από Σελινίτσα έως αρκετά μετά το Μαυροβούνι. 

Λόγω ραγδαίας αύξησης του τουρισμού -παίζει να είναι στις πρώτες θέσεις πανελλαδικά- πολλά παλαιά παραδοσιακά κτίρια αναπαλαιώθηκαν και στολίζουν όλο τον παραλιακό δρόμο, ως μαγαζιά με άποψη και γούστο. 

Πέρα από τα χειροποίητα γλυκά, το διάσημο παστέλι του Μανωλάκου, τις τραβηχτές Μάνης με τουλουμίσιο τυρί και τα υπέροχα παγωτά, το Γυθειάκι έχει κάθε είδους καταστήματα γιά όλα τα γούστα. Επίσης έχει κοντά του παραλίες και πλάζ σε όλη την παραλιακή γραμμή από Σελινίτσα έως Σκουτάρι πανέμορφες και καθαρές και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα και από το καλύτερο νησί.

Με το Γύθειο με συνδέουν από παιδί αναμνήσεις ζωής. Τακτικά -ειδικά τα καλοκαίρια- πηγαίναμε γιά ψώνια με την μανούλα μου. Κατεβαίναμε με την γαϊδουρίτσα μας από Καρέα στου Γεωργακαράκου όπου ήταν η στάση τού λεωφορείου του ΚΤΕΛ, από Αρεόπολη προς Γύθειο και με αυτό σε περίπου μία ώρα φτάναμε Γύθειο. 

Εκεί η μανούλα μου ψώνιζε τα απαραίτητα και εγώ έλιωνα στο ποδήλατο που νοίκιαζα από κάτι μαγαζάκια που ήταν πέρα προς την Σελινίτσα στα προσφυγικά. Αν ήθελε να με βρεί γιά να μου προβάρει κάνα παντελόνι, έβγαινε στο κεντρικό παραλιακό δρόμο και κάποια στιγμή που εγώ πέρναγα ως ποδηλάτης με σταμάταγε και με οδηγούσε γιά προβάρισμα.

Πολλές φορές πηγαίναμε και με τον πατέρα μου τον παπαΓιάννη. Συνήθως πηγαίναμε πριν από άλλες δουλιές στο Επισκοπείο τής Μητρόπολης (Γυθείου και Οιτύλου τότες), γιά κάποιες ενοριακές εκκρεμότητες. Εκεί θυμάμαι τον τότε Μητροπολίτη Σωτήριο που με καλοδεχόταν επειδή με ήξερε καλά, αφού εγώ έβγαλα στην Αρεόπολη λόγο υποδοχής κατά την ενθρόνισή του,επειδή δεν είχε αρχικά αναγνωρισθεί από την επταετία και οι τοπικές αρχές δεν μπορούσαν επίσημα να τον υποδεχθούν.

Αλλά τώρα τελευταία και στον μητροπολιτικό ναό του Γυθείου -έναν μικρό αλλά ιστορικό ναό-, το Αη Γιώργη, έψαλλα ως Πρωτοψάλτης κατά την διάρκεια της πανδημίας του κόβιντ γιά ένα χρόνο 10/2020-10/2021, με  εφημέριο έναν εξαιρετικό ιερομόναχο τον π.Νήφωνα, με τον οποίο συνεργάσθηκα άψογα και κάναμε υπέροχες λιτές και κατανυκτικές ακολουθίες.

Στο Γύθειο είδα εκεί που ήταν το πρακτορείο του ΚΤΕΛ και μαζί καφενείο, μερικούς από τους σπουδαίους αγώνες του παγκοσμίου κυπέλου του 1970, στην τότε μοναδική γιά όλο το Γύθειο ασπρόμαυρη τηλεόραση. 

Ναυλώναμε ταξί από την Αρεόπολη άγρια μεσάνυκτα, τέσσερις συμμαθητές και ο καθηγητής μας τής φυσικής -λάτρης του ποδοσφαίρου- και πηγαίναμε στο Γύθειο περίπου στις μία το πρωί επειδή οι αγώνες γίνονταν στο Μεξικό και οι ώρες μετάδοσης γιά την Ελλάδα ήταν μία με τρείς την νύκτα- και γυρνούσαμε μετά. Ηταν και ημέρες διαγωνισμάτων. Αξέχαστος ο τελικός Βραζιλία-Ιταλία με Πελέ, Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο-Τολστάο, Ρίβα, Ριβέρα, Ματσόλα, Φακέτι κ.α. Κέρδισε η μαγική Βραζιλία με 4-1. Εννοείται βλεπαμε τον αγώνα όρθιοι στριμωχτά με τον σταθμό ντουμάνι από τα σέρτικα τσιγάρα των μεγάλων.

Είναι λοιπόν πολλές οι αναμνήσεις μου από το Γυθειάκι. Και γι αυτό κάθε φορά που βρίσκομαι Μάνη, επιδιώκω να βρεθώ σε αυτό. Γιά καφέ στο τουριστικό η γιά χταποδάκι με ούζο στα ουζερί της πλατείας. Το Γύθειο με τραβάει να το επισκέπτομαι όλες τις εποχές, σε αντίθεση με την Αρεόπολη την οποία δεν συμπαθώ καθόλου παρότι διέμεινα σε αυτήν γιά έξι χρόνια ως μαθητής τού εξαταξίου Γυμνασίου της. Ως επίλογο παραθέτω και ένα μικρό χθεσινό εσπερινό βιντεάκι. Καλή συνέχεια καλοκαιριού.