Κυριακή του Ασώτου. "Εορτή"των απανταχού Ψαλτάδων.Ενθυμήσεις.

Επιστρέφοντας από τα ψαλτικά μου καθήκοντα και τον καθιερωμένο ψαλτοκαφέ, σχεδόν απρόσμενα ήλθαν στό μυαλό μου ενθυμήσεις της σημερινής ημέρας Κυριακής του Ασώτου, από κρασοκατανύξεις και ωραία γλέντια, που γινόντουσαν επί σειράν ετών στην Αθήνα, με προεξάρχοντα τον αείμνηστο Αρχοντα Πρωτοψάλτη και διδάσκαλό μου κυρ Θρασύβουλο Στανίτσα,σε μερικά από τα οποία ήμουν και εγώ συνδαιτημόνας.Και θα σας οδηγήσω μέσω ενός οδοιπορικού στις ενθυμήσεις μου,τόσον ως ενδιαφέρουσα ενημέρωση, όσo και ως μνημόσυνο των εις τας αυλάς του Κυρίου αναχωρησάντων πολλών από τους τότε συνδαιτημόνες.

Μεταξύ λοιπόν σοβαρού και αστείου,ευτράπελου και πλάκας, καθιερώθηκε πριν από καμιά 45αριά χρόνια,κάθε Κυριακή του Ασώτου να έχουμε οι ψαλτάδες την εορτή μας….Δεν ξέρω αν έχουμε κάποια σχέση με  ασώτους και απωλωλότες,όπως αναφέρει η παραβολή της Κυριακής. Ξέρω όμως ότι καθιερώθηκε από τον ίδιο και το περιβάλλον του μακαρίτη Αρχοντα Πρωτοψάλτη κυρ Θρασυβούλου,τον οποίο είχα την τιμή να γνωρίσω πολύ καλά,να με θεωρεί φίλο και μαθητή του και να μάθω πάρα πολλά κοντά του,τόσο ψαλτικά,όσο και προσωπικά του.

 Αρχισε λοιπόν σχεδόν από όταν ήλθε στην Ελλάδα ο κυρ Θρασύβουλος δλδ.το 1965 και χρόνο με τον χρόνο,κάθε Κυριακή του Ασώτου,αμέσως μετά την Εκκλησία και τον καθιερωμένο καφέ,με όλο το περιβάλλον του εκεί στον Αγιο Δημήτριο Αμπελοκήπων,καθώς και άλλοι ψαλτάδες φίλοι και γνωστοί του από άλλες Εκκλησίες της Αθήνας,να συναντιούνται σε κάποια προκαθορισμένη ταβέρνα. Δεν ήταν η ίδια ταβέρνα κάθε χρόνο, ούτε και τα ίδια άτομα. Οσες φορές έτυχα εγώ,νεαρός εκεί γύρω στο 1972-73, αλλά και μετά όταν ξέμπλεξα με θητείες, εύρεση εργασίας κλπ και πρίν παραιτηθεί ο Αρχων, δλδ έως το 1980, πάντα παρευρίσκονταν ο Στανίτσας βεβαίως,ο αείμνηστος παπαΘανάσης Τσουμάρης,πολλάκις ο Χρήστος ο Σερέτης και τις περισσότερες φορές οι Γιάννου Νικολάκης, Δημήτριος Ιωάννίδης, Σταύρος Κωνσταντινίδης (φίλος μου που αυτός μεσολάβησε και γνώρισα τον Αρχοντα) ο μακαρίτης Κων/νος Ζαρακοβίτης, ο επίσης αείμνηστος αριστερός του Αρχοντα δικηγόρος Ανδρέας Συρμόπουλος, ο εκλεκτός βοηθός του Αρχοντα αείμνηστος και αυτός Δημήτριος Δημητρακόπουλος και αλλοι πολλοί που δεν θυμάμαι βέβαια τώρα.

Σε ευχάριστο περιβάλλον και με θαυμάσια διάθεση,μετά την βρώσιν και πόσιν, επακολουθούσε μία ωραία κρασοκατάνυξις.Τραγούδια "έψελναν" κατά σειράν οι περισσότεροι. Τα περισσότερα ο Σερέτης, ο Ιωαννίδης και ο παπαΤσούμαρης. Ο Αρχοντας, ανάλογα τα κέφια του, συμμετείχε με διάφορα. Από αμανέ και δημοτικό, έως τα σκαλοπάτια του Καλδάρα και τον γιεγιέ, ένα σουξέ της τότε εποχής.Ολοι βέβαια κρεμόμασταν από τα χείλη του.Και πολλοί τον έγραφαν με κάτι μπομπινόφωνα αρχαιολογικής…αξίας σήμερα.Αλησμόνητες ήταν και οι εκφωνήσεις διαφόρων λόγων σάτυρας ή περιπαικτικοί.Κορυφαίος ο επικήδειος λόγος,που κάθε χρόνο εκφωνούσε ο αείμνηστος παπαΘανάσης Τσούμαρης,ένας λεβεντόπαπας και σπουδαίος μουσικός.

Θα σας γράψω εδώ όχι όλο τον λόγο,αλλά πώς άρχιζε:

<<Λόγος επικίνδυνος.Προσφωνηθείς υπό Αριστοφάνους Τασακλαρίδη εφέντη,εις κάτω Ουτοπίαν,ώραν Καραμανίας 12,επί τω θανάτω του Αγαπητικού και προσφιλούς ημών διδασκάλου Προκοπίου Χαντούμογλου…………..>>

Και βέβαια ήταν τόσο θαυμάσια γραμμένος από τον παπαΘανάση (ηταν φιλόλογος ο ίδιος)  ο σατυρικός αυτός λόγος -πού αναφερόταν στον θάνατο ενός προσφιλούς μουσικοδιδασκάλου που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο από το πολύ…φαϊ, ώστε όλοι μας να ξεκαρδιζόμαστε από τα γέλια.

Σε αυτά λοιπόν τα "γλέντια του Ασώτου" ,όπως καθιερώθηκε να λέγονται, είχα βρεθεί μερικές φορές, μία κάπου κοντά στον Αγιο Βλάσιο στο Μενίδι, μία άλλη στη Ν.Σμύρνη και αλλού. Κάθε χρόνο εγώ δεν μπορούσα να είμαι, γιατί έβγαλα στρατιωτική θητεία τριών ετών παρακαλώ τότες, πολλές φορές δούλευα και Σαβ/κύριακα, είχα μικρά παιδιά κλπ κλπ.

Πάντως κάθε χρόνο τέτοια μέρα νοιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση ενθυμούμενος αυτές τις στιγμές, αλλά και όσους από αυτούς τους ανθρώπους που συν-διασκεδάσαμε καί έχουν φύγει απ’την ζωή.

Η "γιορτή των Ασώτων" έγινε αφορμή σε επόμενα χρόνια, να πραγματοποιείται την ημέρα αυτή το βράδυ, σε κάποιο μεγάλο κέντρο της Αθήνας, η ετήσια χοροεσπερίδα του πανελληνίου συλλόγου Ιεροψαλτών. Δεν ξέρω αν ιδιωτικά συνεχίζουν μερικοί συνάδελφοι ακόμη αυτό το έθιμο των "ασώτων".
Παραθέτω για την σημερινή μέρα, αλλά και ως ενθύμια, δύο ηχητικά. Τον "επικίνδυνο" λόγο του παπαΤσούμαρη και το τραγούδι "Ανεβαίνω σκαλοπάτια" από τον αείμνηστο Αρχοντα. Επίσης μία παλαιά φωτό από Κυριακή του ασώτου το 1979, από το αρχείο του φίλου Νικ.Γιάννου, όπου εικονίζεται ο Στανίτσας και άλλοι στην ταβέρνα, καθώς και μία φωτο από το σπίτι τού φίλου μου Σταύρου, πάλι από μικρό γλέντι, όπου εικονίζομαι με τον Αρχοντα. Αιωνία τους η μνήμη και καλό Τριώδιο σε όλους εμάς.