Στάση.....Γεωργακαράκου. -Καριώτικες Γυμνασιακές αναμνήσεις-

Σε περίπου μία ώρα δρόμο με τα πόδια από την Καρέα και λίγο μετά την Γέρμα,συναντάς τον κεντρικό Νομαρχιακό δρόμο που συνδέει το Γύθειο με την Αρεόπολη και όλη την μέσα Μάνη.
Εκεί ακριβώς στην διασταύρωση υπάρχει το σπίτι του μπάρμπα Ντίνου τού Γεωργακαράκου.Εκεί είναι καί στάση του λεωφορείου του ΚΤΕΛ με την επωνυμία "Στάση Γεωργακαράκου".
Στα δικά μου μαθητικά χρόνια,τότες που όλα  τα γυμνασιόπαιδα της Καρέας πηγαίναμε στά Γυμνάσια της Αρεόπολης ή του Γυθείου,η στάση αυτή ήταν σημείο συνάντησης και αναφοράς.Σε αυτή τη στάση κατεβαίναμε από το λεωφορείο κάθε Σάββατο μεσημέρι ερχόμενοι από την Αρεόπολη και συνεχίζαμε ποδαράτο γιά Καρέα.

Αλλά και σε αυτή την στάση ερχόμασταν πάλι ποδαράτο βέβαια από Καρέα κάθε Κυριακή γύρω στις πέντε η ώρα,όπου περνούσε το λεωφορείο από Γύθειο γιά Αρεόπολη.Και δεν έπρεπε να το χάσουμε με τίποτα γιατί άλλο δεν είχε και θάπρεπε η συνέχεια να είναι ποδαράτη ως την Αρεόπολη,μαζί με τους ντορβάδες στόν ώμο με τα φαγώσιμα της βδομάδας.
Εκεί λοιπόν στην στάση υπήρχε και ένα είδος καφενείου,οπου καθόμασταν όλα τα παιδιά της Καρέας του Κρυονερίου και της Γέρμας περιμένοντας να έλθει το λεωφορείο να μας πάρει.Φυσικά ένας ή μία ήταν απέξω από το καφενείο σκοπός.Γιά να ακούσει το λεωφορείο από μακριά να έρχεται αγκομαχώντας και να μας ειδοποιήσει να βγούμε όλοι έξω γιά να επιβιβασθούμε σε αυτό,αφού πρώτα ο εισπράκτορας θα έβαζε τους ντορβάδες στα μπαγκάζια και με σχετική ανάκριση θα μας έκοβε τα εισιτήρια.

Ο ιδιοτήτης του καφενείου ο μπάρμπα-Ντίνος,ένας κοντούλης παμπόνηρος και γελαστός μανιάτης μάς ήξερε όλους έναν-έναν.Μάς υποδεχόταν πάντα με την φράση "βρε καλώς τα γαμόσταυρα..." καί ρώταγε και μάθαινε τα νέα γιά όλους και από όλα τα χωριά.Συνήθως εκεί καθόταν και ένας γείτονάς του, ο Σέμπρος όπως τον ξέραμε εμείς,που το επάγγελμά του ήταν αγωγιάτης.Κάτι σαν ταξιτζής δηλαδή,αλλά αντί με αυτοκίνητο εξυπηρετούσε με μουλάρια.Καφέ τότες δεν ξέραμε εμείς να πίνουμε.Αλλά και δεν θα το επέτρεπε ο μπάρμπα-Ντίνος.Παίρναμε όμως πορτοκαλάδα ή γκαζόζα ΦΙΞ,αν είχαμε χαρτζηλικάκι από τα σπίτια μας.Είχε και λουκουμάκια γεμάτα άχνη μέσα σε ένα χάρτινο κουτί.
Ο μπάρμπα-Ντίνος και η γυναίκα του φυσικά έχουν πεθάνει πρίν αρκετά χρόνια.Τα τελευταία χρόνια διέμενε εκεί ο γυιός του, ίσως συνταξιούχος, έχοντας ανακαινίσει το παλαιό σπίτι.Ηταν ακριβώς ίδιος με τον πατέρα του καί κάθε φορά πού τον έβλεπα ξαφνιαζόμουν νομίζοντας ότι βλέπω τον μπάρμπα-Ντίνο.Τώρα τελευταία που περνάω το σπίτι είναι ερμητικά κλειστό.Δεν ξέρω τι έγινε.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότες.Ομως κάθε φορά πού περνάω από το σημείο,πάντα ένα ιδιαίτερο συναίσθημα νοσταλγίας με κυριεύει. Αυτές οι νεανικές εικόνες πού έρχονται στή μνήμη μου,οι συμμαθητές μου,ο μπάρμπα-Ντίνος,οι οδηγοί και εισπράκτορες,ο μπάρμπα-Κούλης ο αυστηρός σταθμάρχης ΚΤΕΛ τής Αρεόπολης,οι ντορβάδες με τα φαγώσιμα, είναι ανεξίτηλες. Γεμάτες με αγνότητα και γνησιότητα.