Το Γύθειο είναι διαχρονικά πανέμορφο. Και σε φωτό τού 1935 και όπως το θυμάμαι εγώ μαθητής εκεί γύρω στα 1970 και σήμερα είναι το ίδιο όμορφο κάτι ανάμεσα σε Κυκλαδίτικο λιμάνι και κατάφυτο (πλέον) στεριανό παραθαλάσσιο παραδοσιακό οικισμό.
Με το Γύθειο με συνδέουν αναρίθμητες αναμνήσεις.Από παιδί πού πήγαινα με τους γονείς,ύστερα ως έφηβος γιά βόλτες και μεγάλος αφού πάντα το επισκέπτουμε όπου κι αν είμαι.Για μία βόλτα στην υπέροχη προκυμαία του και γιά κάνα ουζάκι με χταπόδι στα κάρβουνα στα γραφικά ταβερνάκια του.
Κάθε χρόνο εκεί γύρω από την γιορτή τού Σταυρού που είναι στις 14 τού Στέμπρη (όπως τον λέμε δοσιακάτου...),γίνεται στο Γύθειο μία εμποροπανήγυρη.Παλαιά ήταν και ζωοπανήγυρις.Υστερα εξελίχθηκε σε μόνο εμποροπανήγυρη με ντόπιους εμπόρους και τα τελευταία χρόνια στα γνωστά εμποροπανηγύρια πού γίνονται σε πανηγύρεις Ναών,όπου έμποροι είναι ελάχιστοι Ελληνες και οι περισσότεροι αλλοδαποί.
Στα παλιά χρόνια το πανηγύρι ήταν μεγάλο και απλωνόταν ως τα προσφυγικά. Την συνοικία δηλαδή όπου πρωτοεγκαταστάθηκαν το 1922 οι διωγμένοι από την Σμύρνη και όλη την περιοχή της Μικρασίας Ελληνες. Μάλιστα η περιοχή αυτή παρά την ανάπτυξη και τις νέες οικοδομές, διατηρεί ακόμα το χρώμα τών προσφυγικών καταυλισμών, με τα χαμηλά ισόγεια σπίτια,τις αυλές,τα αυλάκια ενδιάμεσα στα σπίτια γιά τα νερά, τα γιασεμιά τις τριανταφυλιές και πολλά άλλα.
Χθές πήγα επι τούτου να πάρω λίγη γεύση αναμνήσεων.Και ξανάρθαν στο μυαλό μου ωραίες ενθυμήσεις. Τότε πού ερχόμασταν με την μανούλα μου από το χωριό με την γαϊδουρίτσα ως τού Γεωργακαράκου το καφενείο πού ήταν η δημοσιά και η στάση τού ΚΤΕΛ και από εκεί "πέρναμε" το λεωφορείο γιά το Γύθειο ώστε να ψωνίσει τα απαραίτητα γιά όλους.Μερικά ρούχα, κάνα ζευγάρι παπούτσια, κουζινικά και ότι άλλο τής έλειπε. Οχι πολλά πράγματα. Και βέβαια καθόλου περιττά.Τα λεφτά τότες ήταν μετρημένα μέχρι την τελευταία δεκάρα.Εγώ βέβαια έβρισκα την ευκαιρία και έλιωνα στις βόλτες με ποδήλατο από ενοικιαζόμενα πού είχαν τότε στο Γύθειο.
Κατά το μεσημέρι και πριν ξαναπάρουμε το λεωφορείο τής επιστροφής, καθόμασταν σε ένα εστιατόριο και γευόμασταν τα ψιλά ολόφρεσκα ψάρια τού Γυθείου.Την μαριδίτσα και τον γαύρο.Εχοντας απέναντι την Κρανάη.
Ακολούθησα τα ίδια βήματα. Ποδήλατα πλέον δεν νοικιάζουν.Το ταβερνάκι είναι στο ίδιο σημείο αλλά έχει βέβαια πλήρως ανακαινισθεί. Και γεύτηκα τα ίδια ψαρικά. Και ειλικρινά δάκρυσα.
Αντε και τού χρόνου......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου