Ιάσων Τζανάκος.Βιολονίστας..(πλέον)

Ερχεται κάποια στιγμή σε ένα γονιό η επιθυμία να βγάλει πράγματα από τα "εν οίκω" στα "εν δήμω". Και αυτό κάνω σήμερα.Οχι όμως γιά κάτι που αφορά προσωπικό ή οικογενειακό θέμα ως γεγονός,αλλά ως μία "εκφορά" ανακούφισης γιά την ευόδωση μιάς επίπονης και επίμονης και ανηφορικής και πολυέξοδης μουσικής πορείας του δεύτερου υιού του Ιάσονος.
Να αναφέρω όμως πριν κάτι που ίσως έχει ιδιαίτερη σημασία και μάλλον καθόρισε κρίσιμες αποφάσεις μου.Από μικρός ήθελα να μάθω βιολί. Εβλεπα και άκουγα παιδάκι εκεί στο χωριό που γεννήθηκα τους πρακτικούς "βιολιτζήδες" και κάτι δεν με άφηνε να ησυχάσω. Ηθελα να τους μοιάσω όσο τίποτα. Για ειδικούς όμως λόγους της εποχής της περιοχής κλπ, δεν κατάφερα ούτε βιολί να προμηθευτώ,ούτε και να μάθω.Πάντα έμεινε ένα ανεκπλήρωτο γιά μένα όνειρο.

Οταν ο 30ρης σήμερα υιός Ιάσων ήταν 7-8 περίπου χρονώ και είδα ότι "τόχει" το θέμα μουσικά,τον ρώτησα με τρόπο τι όργανο θα του άρεσε να του πάρω να μάθει. Ζήτησε βιολί. Σκέφτηκα,άσε να δούμε,λες.., ίσως....Τον έγραψα λοιπόν σε ωδείο της γειτονιάς μας στην Αθήνα. Εγώ από βιολί και γιά όλα (και είναι πολλά) τα μυστικά εκμάθησης, αγοράς κλπ δεν είχα ιδέα. Την "πατάς" με δασκάλους,αλλάζεις ωδεία μαθαίνεις τις παγίδες και προχωράς αν και το παιδί επιμένει ακόμα. Μετά τις βασικές γνώσεις που πήραν 5-6 χρόνια έτυχε στον Ιάσονα να γίνει αυτή η μεταβολή μέσα του, αυτό το "κλικ" που χρειάζεται καθένας που θέλει να γίνει μουσικός. Και το βιολί (το κλασικό εννοείται) του έγινε πάθος. Αφού τελείωσε όλες τις ωδειακές σπουδές με έναν μακαρίτη πλέον δάσκαλο τον Βασίλη Παπά που έπαιζε και στην Καμεράτα του μεγάρου, παράλληλα τελείωσε και το Λύκειο.Οντας καλός μαθητής εισήχθη με την μία στο Πολυτεχνείο. Ομως στον χρόνο επάνω με βρήκε και μου ζήτησε στήριξη γιά να τα αλλάξει όλα. Ηθελε να εγκαταλείψει το Πολυτεχνείο και να φύγει για συνέχιση των σπουδών του στην Μουσική Ακαδημία Ρότερνταμ Ολλανδίας, αφού (χωρίς να μου το έχει πεί) είχε δώσει εξετάσεις και τον είχαν εγκρίνει. Εκεί λειτούργησε το παιδικό μου περί βιολιού συναίσθημα και του παρείχα πλήρη στήριξη παρά το ότι και το Πολυτεχνείο θα εγκατέλειπε και θα "πονούσα" πολύ οικονομικά αφού εκεί όλα είναι επί χρήμασι.
Μετά 4ετή φοίτηση κατόπιν εξετάσεων έκανε μεταπτυχιακό στο Σάλσπουργκ της Αυστρίας σε έναν  εξαιρετικό Ελληνα δάσκαλο βιολιού του εκεί Μοτσαρτέουμ τον κ.Κανέτη και τώρα οδεύει προς διδακτορικό.
Από πέρυσι προσελήφθη σε κρατικό Αυστριακό ωδείο με προδιαγραφές και συνθήκες που μόνο σε μία τέτοια χώρα με μουσική παιδεία βρίσκεις.
Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια έχει παίξει σε πολλές συναυλίες και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Εχει όμως και ένα ακόμη "χάρισμα". Συνθέτει και δικά του έργα. Ενα τέτοιο δικό του συνθετικό έργο μου έστειλε χθες να δώ . Και μού άρεσε ιδιαίτερα. Γιατί και πολλά Ελληνικά μουσικά στοιχεία περιέχει,ο ήχος του παιξίματός του σε πολλά ομοιάζει με τον βιολονίστα που θαύμαζε τον David Fyodorovich Oistrakh , αλλά και γιατί είδα ότι πλέον έχει αποκτήσει μία αυτοπεποίθηση και στο παίξιμο αλλά και στην παρουσία του,αφού ήταν πολύ διστακτικός και ντροπαλός σε δημόσιες εμφανίσεις. Το εν λόγω έργο το ερμήνευσε μαζί και με άλλα παιδιά,όλα του Μοτσαρτέουμ το καλοκαίρι στην Σκιάθο όπου έδοσαν συναυλία υπό την αιγίδα της Αυστριακής Πρεσβείας.

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά πράγματα γιά τα μυστικά των βιολιών,γιά τις σπουδές στο εξωτερικό τις ξένες γλώσσες κλπ κλπ. Αλλά πλέον δεν έχουν τώρα καμία σημασία γιά μένα.Εξ άλλου τώρα οργανώνει ο ίδιος και την μέσω διαδικτύου απαραίτητη προβολή του έργου του και της βιογραφίας του.

Ενα όμως οφείλω να το γράψω. Επιανε και δέκα ώρες την μέρα εξάσκηση στο βιολί. Και αυτό κάνει ακόμα. Γιατί ολοκληρωμένος μουσικός με φραπέ και φεϊςμπουκ δεν γίνεσαι. Και η ρήση του μεγάλου μουσικού του 17 αιώνος Χρυσάφη του νέου είναι απόλυτα ορθή.
Παραθέτω το εν λόγω έργο του με την ονομασία "Οι περιπέτειες μιάς ανέμελης πέτρας", αν και είναι ερασιτεχνικά μαγνητοσκοπημένο και ας μου επιτραπεί να αναφωνήσω  και εγώ...
χαλάλι ρε Ιάσονα.