Κατά μήκος των Βυζαντινών τειχών.

Κάθε μέρα σχεδόν περπατάω κατά μήκος των περίφημων οχυρωματικών Βυζαντινών τειχών, που κράτησαν απόρθητη για αιώνες την Κων/πολη. Τείχη που χτίσθηκαν σχεδόν από την ίδρυσή της και με προεκτάσεις, ενισχύσεις, ανακαινίσεις, επισκευές και προσθήκες, έμειναν όρθια γιά αιώνες, μέχρι την άλωσή της. Και παραμένουν μέχρι σήμερα σε μεγάλο μήκος, αλλού σε καλή κατάσταση, αλλού σε τραγική, και αλλού λάθος αναπαλαιωμένα. Εντύπωση μου κάνει το γεγονός ότι σχεδόν κάθε φορά που διέρχομαι κοντά τους, όλο κάποια νέα στοιχεία ανακαλύπτω. Είτε μία επιγραφή, είτε έναν σταυρό, είτε κάποιο άλλο σημάδι, όλα ενδεικτικά των ανθρώπων που εργάσθηκαν επί αιώνες γιά να τα διατηρούν όρθια και απόρθητα. Σήμερα αφού πέρασα από τα ερείπια της περίφημης Μονής Στουδίου -και είναι οδυνηρό να βλέπεις πως κατάντησαν τα κτίρια αυτής της πάλαι ποτέ ξακουστής ιστορικής Μονής- έφτασα ακριβώς αποκάτω όπου είναι τα τείχη προς την θάλασσα του Μαρμαρά. Βέβαια στην εποχή των Βυζαντινών, η θάλασσα έφτανε ως τα τείχη. Σήμερα όμως έγινε επιχωμάτωση στην θάλασσα πλάτους άνω των 200 μέτρων και πάνω κατασκευάσθηκε μία τεράστια λεωφόρος και ένα πάρκο. Ακριβώς εκεί που παλαιά υπήρχε αγίασμα του Προδρόμου της Μονής Στουδίου και η πύλη του ροδιού, είναι ένας πύργος μισοερειπωμένος. Πρόσεξα λοιπόν πάνω σε αυτόν την επιγραφή. Γράφει: "ΑΝΕΚΑΙΝΙΣΘΗ ΠΑΡΑ ΜΑΝΟΥΗΛ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΡΩΜΑΙΩΝ". Δίπλα ακριβώς από τον πύργο αυτόν, είναι μία Αρμενική εκκλησία.

Προχώρησα δυτικά εξωτερικά των τειχών. Παρατηρείς εύκολα πόση φθορά έχουν πάθει τα τείχη από σπίτια ή εργοστάσια που κτίσθηκαν σε παλιές εποχές πάνω τους. Βέβαια όλα αυτά τα σπίτια και κτίρια τώρα είναι ερείπια γιατί μάλλον η αρχαιολογία δεν επιτρέπει χρήση και αναμένει κονδύλια γιά επισκευές. Εφθασα στον πύργο του Θεόφιλου που ήταν η κατάληξη των τειχών από την δυτική πλευρά. Μέρος του πύργου αυτού έχει επισκευασθεί, αν και όχι με τον καλύτερο τρόπο.

Βέβαια το πάρκο και η περιποίηση που κάνουν σε αυτό και τα πολλά λουλούδια εντυπωσιάζουν. Από εδώ αντικρύζεις στο βάθος πέρα από τα τείχη προς Μακροχώρι, ουρανοξύστες να ξεφυτρώνουν, δείχνοντας την σημερινή πραγματικότητα.

Πάλι ακολουθώντας τα τείχη εφτασα εξωτερικά στην βορειοδυτική πλευρά τους. Πύργοι οχυρωματικοί οι περισσότεροι ετοιμόρροποι, σε σταθερή απόσταση ο ένας από τον άλλον, φτάνουν ως ψηλά στην χρυσή πύλη όπου και η φυλακή των Οθωμανών το Γεντικουλέ. Ενας από τους πύργους είχε και αυτός πάνω μία Βυζαντινή επιγραφή, αλλά δεν κατάφερα να την διαβάσω.

Η πρωϊνή πεζοπορία μου στην ιστορία των Βυζαντινών ή Ρωμαίων κατέληξε διερχόμενος έξω από την περίφημη χρυσή πύλη. Που είναι απροσπέλαστη και σου δημιουργεί η όλη εικόνα και το περιβάλλον μάλλον μία μελαγχολική διάθεση. Εχω ξαναγράψει γι αυτήν παλαιότερα. Εισερχόμενος στην συνοικία του Γεντικουλέ, επανέρχεσαι αμέσως και απότομα στο σήμερα. Στην πολυκοσμία, στην αγωνιώδη προσπάθεια πολλών φτωχών ανθρώπων -οι περισσότεροι των οποίων προέρχονται από τα βάθη της ανατολής- γιά τον επιούσιο. Ανθρωποι απλοί, που καμία σχέση δεν είχαν ή έχουν με την Πόλη και την ιστορία της, μάλλον ούτε καν υποψιάζονται που βρίσκονται και νομίζω ότι δεν θα πρέπει να τους απασχολεί κιόλας.....