Λίγη Καρέα...και πάλιν και πολλάκις.

Ξαναβρέθηκα στο χωριουδάκι που γεννήθηκα, την Καρέα της Μάνης. Εχω ξαναγράψει γι αυτήν από εδώ πολλές φορές. Αν και οι δυνάμεις και η όρεξη για δουλιές δεν είναι όπως παλιά, τακτοποίησα κήπους αυλές και άσπρισα, όπως κάνω τόσα χρόνια, τοίχους και καλντερίμια, εσωτερικά και εξωτερικά.

Η Καρέα δεν είναι όπως την θυμάμαι εγώ. Δεν είναι ούτε και όπως ήταν πρίν από είκοσι χρόνια, όταν άρχισα να επισκευάζω το μισό του πατρικού σπιτιού, όπως μού το κληρονόμησαν οι γονείς μου. Που έκαναν -ακούσια βέβαια- ένα μεγάλο λάθος στον τρόπο που το αδελφοχώρισαν πριν εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο -όντας εγώ ανήλικος χωρίς γνώσεις κληρονομιών κλπ- και που οδηγηθηκα αργότερα σε μπλεξίματα. Γιατί ένα σπίτι ομοιογενές, με τους ζωτικούς του χώρους και με την εν γένει "προσωπικότητά" του, δεν το χωρίζεις στην μέση, κόβοντάς το σαν φέτα καρπούζι στα δύο. Και μάλιστα ένα αρχοντόσπιτο όπως ήταν, που δέσποζε της πλατείας. Τώρα κατήντησε αγνώριστο από τις μεσοτοιχίες, τις διπλές πόρτες την ανομοιομορφία και την αναμενόμενη εγκατάλειψη. Χώρια που εγώ κληρονόμησα -ένεκα της γειτνίασης- και άλλα τραγελαφικά απρόοπτα. 

Κατ' αρχήν η Καρέα, δεν έχει πλέον ούτε ένα καφενείο, από τρία που είχε. Για μπακάλικο δεν το συζητάμε. Ψωμί ή ένα γιαούρτι αν θέλεις, πρέπει να οδηγάς αυτοκίνητο  και να πάς είκοσι χιλιόμετρα απόσταση στην Αρεόπολη γιά να τα αγοράσεις. Αλλά και το κλίμα δεν είναι όπως ήταν. Χωρίς κλιματιστικό δεν αντέχεται η Καρέα το μεσημέρι τα καλοκαίρια. Και γιά μπάνια από την Καρέα αν θές να πάς, είναι πρόβλημα. Απόσταση κουραστική, κακοί δρόμοι και οι κοντινότερες "παραλίες" στην Τσίπα και το Λιμένι όχι τόσο ομαλές και καλές. Με λίγα λόγια η Καρέα για όλους εμάς που δεν μείναμε εκεί αλλά μετά το γυμνάσιο φύγαμε και σταδιοδρομήσαμε αλλού και πηγαίναμε εκεί ως "τουρίστες",έχει ημερομηνία λήξεως. Δεν γίνεται κάποιος -και μάλιστα μεγάλος σε ηλικία- να αντέξει να μείνει μόνιμα.

Ομως ο τόπος που γενιέσαι και μεγαλώνεις και σε αυτόν αποκτάς τις πρώτες ανεξίτηλες αναμνήσεις και εμπειρίες, είναι βίωμα ζωής. Και πάντα -ότι αρνητικό υστέρημα έναντι άλλων ωραίων χωριών και τόπων έχει- σε τραβά. Αλλωστε γι αυτό έμπλεξα πριν μερικά χρόνια με μαστόρους, τσιμέντα, τοίχους και τόσα άλλα, ίσως χωρίς αντίστοιχη των κόπων και των εξόδων αξία, οικιστική ή τουριστική. Κι ας το θεωρώ τώρα ως ένα μεγάλο λάθος μου από κάθε πλευρά. 

Παραθέτω εκτός τις φωτό και ένα μικρο βιντεάκι. Με τον γεροπλάτανο της πλατείας, με τους ήχους από τα Καριωτάκια τζιτζικάκια, που χρόνια πολλά, πάντα ως ασματικοί τέτιγες, δεν μας ξεχνούν. Εκεί που αμέτρητες φορές παιδάκι, έφαγα τα πόδια μου με την μπάλα ποδοσφαίρου από πανιά, με το κρυφτό την αμπάριζα, τις αμάδες και τόσα άλλα παιχνίδια που χάθηκαν. 

Καλό καλοκαίρι του 2024....Καληνύχτα Καρέα.....