Προχριστουγεννιάτικη επίσκεψη στην Μάνη.

Πάντα μία επίσκεψη στα πάτρια εδάφη, τα Μανιάτικα, εκεί που γεννήθηκα και ανδρώθηκα, είναι και ευχάριστη και ζωογόνος. Αν και λίγο μελαγχολική βέβαια, αφού δεν συναντάς πλέον, στο μικρό χωριουδάκι μου την Καρέα, αγαπημένα πρόσωπα όπως τον ΠαπαΓιάννη και την παπαδιά τους γονείς μου, ή τον Χαρίλη και την Αντωνία τους νονούς μου. Απαντες έχουν αποδημήσει προ καιρού. Οι ενθυμήσεις τους όμως είναι ανεξίτηλες στην μνήμη μου.

Συναντάς ένα χωριό έρημο. Είναι σπάνιο να συναντήσεις άνθρωπο από την κάτω μεριά του χωριού το πυργάκι, έως την πάνω μεριά, στην βρύση. Οι ελάχιστοι κάτοικοι είτε μαζεύουν ελιές, είτε οι άλλοι είναι υπέργηροι και είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους. 

Τα περισσότερα σπίτια είναι έρημα. Μόνο για λίγες μέρες τον Αύγουστο το χωριό ζωντανεύει. Βέβαια εσχάτως πλημύρισε όλη η Καρέα από γάτες. Οι οποίες είναι και καλοθρεμένες και φιλικές. Συντηρούνται από κάνα δύο κατοίκους και αυξάνονται ραγδαία. Επίσης γύρω από το χωριό αλλά εισερχόμενα σε αυτό τα βράδια, υπάρχουν πολλά τσακάλια που κάθε τόσο ουρλιάζουν και πάμπολλα αγριογούρουνα.Στην πλατεία του χωριού, το πυργάκι, όπου ο μεγάλος υπεραιωνόβιος γερο πλάτανος, στρώσανε από τον Δήμο το υπόλοιπο της πλατείας με ωραία πλακίδια.

Βρήκα την Καρέα με λιακάδα και χωρίς κατσιφάρα, αν και το κρύο ήταν τσουχτερό. Προμηθεύτηκα από το ελαιοτριβείο στην Γέρμα, φρέσκο λάδι φετεινό πικρό με το οποίο λάδωσα ξεροψημένες φέτες ψωμιού που τις συνόδευσα με μπόλικα άγρια χόρτα που μαζέψαμε -κυρίως ζοχούς- αφού υπάρχουν μετά τις πολλές βροχές άφθονα και απόλυτα οικολογικά και με ντόπιες ελιές ψιλές τσακιστές. Ηταν όλα μία γευστική απλή απόλαυση, με προϊόντα γνήσια που αντέχουν στον χρόνο. Επίσης και το ευεργετικό γιά τον χειμώνα φασκόμηλο της Καρέας. 

Η Αρεόπολη, στην οποία πήγα γιά κάποια ψώνια, έχει εξελιχθεί σε τουριστικό προορισμό όλο τον χρόνο. Τώρα δε τις γιορτές περιμένουν πολύ κόσμο. Αν το "επιτρέψουν" οι κάθε τέτοια εποχή δυνάστες των δρόμων αγρότες. Πέρασα απέξω και από το ιστορικό κτίριο του Γυμνασίου Μάνης. Εκεί που έξι χρόνια ήμουν γυμνασιόπαιδο. Με αναμνήσεις έντονες καλές και κακές. Στα δύσκολα τότε χρόνια.

Την άλλη μέρα επιστρέφοντας, έκοψα μερικά κλαδιά ακουμαριάς από το δρόμο και ακούμαρα. Γιά όσους δεν γνωρίζουν, η ακουμαριά είναι ένας θάμνος, κάτι σαν λιγούστρο, με κλαδιά σε κόκκινο χρώμα. Τέτοια εποχή αρχίζει και βγάζει καρπούς -τα ακούμαρα-, οι οποιοι τρώγονται. Εχουν γεύση όπως οι λωτοί περίπου. Η ακουμαριά δεν φυτρώνει παντού. Ουτε ακόμα και στο χωριό, εκτός από ειδικά σημεία γιατί θέλει κοκκινόχωμα και υψόμετρο. Τα κλαδιά της ακουμαριάς κάνουν και γιά ωραίο Χριστουγεννιάτικο ντεκόρ.

Στη συνέχεια πέρασα από το Γυθειάκι. Την πόλη που αγαπώ ιδιαίτερα και μου αρέσει πολύ. Ηταν πανέμορφο και υπέροχα στολισμένο γιά τα Χριστούγεννα. Ανακαινίζουν όλα τα νεοκλασικά στον κεντρικό παραλιακό δρόμο. Και κάθε φορά είναι και πιό όμορφο. Η ζεστή σοκολάτα στο αγαπημένο μου στέκι στο "τουριστικό", ήταν ο επίλογος μιάς ακόμα επίσκεψης σε μέρη γνωστά και αγαπημένα.

Χαιρετώ ευχόμενος υγεία και ειρήνη ψυχής.  

Η απόλυτη ξεφτίλα ομού μετά θλίψεως.

 

Οποιοσδήποτε με στοιχειώδες αίσθημα κοινωνικής ευθύνης, δεί αυτές τις δύο φωτογραφίες, μονολογεί αυθόρμητα την μία και μοναδική αλήθεια... Αυτά τα παράσιτα της κοινωνίας με την ακραία δολοφονική συμπεριφορά προς θεσμικά όργανα της -υποτίθεται- ευνομούμενης πολιτείας, δημιουργήθηκαν και ανατράφηκαν διαχρονικά και γίνονται ανεκτά, από ίδιας συμπεριφοράς γραβατοφορεμένα πολιτικά παράσιτα, που κατέχουν τα ηνία της εξουσίας. Τα οποία βέβαια ο "σοφός" λαός ψηφίζει διαχρονικά.... 

Και που να καταλάβουν οι πλείστοι ότι κτυπώντας και εξευτελίζοντας ένα δύστυχο "όργανο της τάξης", δεν εξευτελίζεις το όργανο, αλλά ασεβείς βάναυσα απέναντι σε βασικούς θεσμούς όπως η δημοκρατία και η κοινωνική συμπόρευση και γαλήνη.

Ντρέπομαι ως Ελληνας. Οποιος μπορεί να απέλθει από αυτήν την όμορφη μεν,αλλά δύσμοιρη πατρίδα, ας το κάνει. Εγώ δυστυχώς δεν προλαβαίνω. Και απλά καμώνομαι, βράζοντας στο ζουμί μου.....

ΑγιοΔημήτρηδες στην Κωνσταντινούπολη.

Τρείς είναι οι μεγάλοι ιστορικοί και τιμώμενοι Ιεροί Ναοί επ' ονόματι του πασίγνωστου μεγαλομάρτυρα της Εκκλησίας μας Αγίου Δημητρίου στην Κωνσταντινούπολη. Ο πρώτος το πασίγνωστο αγίασμα στην Ξηροκρήνη (Kurucesme) του Βοσπόρου. Ενας ιδιαίτερα καλαίσθητος ναός, σε εξαιρετική τοποθεσία δίπλα στον οποίο υπάρχει το αγίασμά του, πασίγνωστο από αιώνων σε όλους τους Χριστιανούς και όχι μόνο, της Πόλης. 

Μένεις έκπληκτος από τις μαρμάρινες επιγραφές που αναφέρουν δωρεές, ενισχύσεις, αποκαταστάσεις και ανακαινίσεις από επιφανείς και διάσημους προύχοντες και αξιωματούχους παλιούς Ρωμιούς, της παλαιάς μεγάλης κοινότητας. Επίσης και στα λειτουργικά βιβλία συναντάς στα εξώφυλλα υπογραφές και ονόματα και καταλαβαίνεις πόσοι και γνωστοί ιερωμένοι και ψάλτες υπηρέτησαν σε αυτόν τον ναό-αγίασμα. Γιά τον εν λόγω ιερό ναό-Αγίασμα που επισκέφθηκα αμέσως από όταν εγκαταστάθηκα στην Πόλη το 2017, είχα γράψει τότε μία εκτενή ανάρτηση   Ε Δ Ω.

Δεύτερος μεγάλος και ιστορικός ναός είναι ο Αγιος Δημήτριος Ξυλόπορτας. Ο εν λόγω ναός βρίσκεται εντός των τειχών πολύ κοντά στο Πατριαρχείο στο Φανάρι και κοντά στο παλάτι των Βλαχερνών. Η ενορία Ταχτακαλε ή Λότζα που παλιά ονομαζόταν και ενορία Κανάβη από όνομα προύχοντα. 

Στα Οθωμανικά χρόνια η συνοικία ονομαζόταν Mahalle-i Eksiliporta, αλλά σταδιακά και σήμερα πλέον ονομάζεται Ayvan Saray. Γιά μερικά χρόνια ο ναός έγινε Πατριαρχικός ναός και έδρα του Πατριαρχείου, πρίν εγκατασταθεί οριστικά στον Αγιο Γεώργιο στο Φανάρι. Κάθε χρόνο στην εορτή του Αγίου Δημητρίου, μεταβαίνει ο Πατριάρχης με όλη την ακολουθία του και χοροστατεί. 

Εψαλλα μερικές φορές στον περίφημο αυτό ναό, είτε δίπλα στον Πρωτοψάλτη, είτε μόνος μου, κληθείς από τον Πατριαρχικό επίτροπο της περιφέρειας Φαναρίου Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αλικαρνασσού κ.Ανδριανό. Περισσότερες πληροφορίες γιά τον ναό και την περιοχή υπάρχουν στην δημοσίευση  Ε Δ Ω 

Τρίτος μεγάλος ναός στην Κων/πολη, είναι ο Αγιος Δημήτριος στα Ταταύλα (Kurtulus), μία μεγάλη συνοικία στην οποία υπάρχουν ευτυχώς ακόμα αρκετοί Ρωμιοί. Ο ναός βρίσκεται μέσα σε μεγάλο κατάφυτο προαύλιο.  Δίπλα υπάρχουν κτίρια Ρωμέϊκων συλλόγων και πευματικών κέντρων. 

Είναι ναός με πλήρη ενοριακή δράστηριότητα και τελούνται με τάξη όλες οι ακολουθίες του νυχθημέρου. Στα Ταταύλα βρίσκεις ακόμα στέκια και καταστήματα Ρωμιών και κατά τις Κυριακες και εορτές, οι συναναστροφές θυμίζουν ακόμα καλές παλιές Ρωμέηκες μέρες.

Τρείς αγαπητοί φίλοι υπηρετούν στον ναό. Αρχιερατικός επίτροπος ο μουσικολογιώτατος Μητροπολίτης Καλιουπόλεως και Μαδύτου κ.Στέφανος. Ενας αυθεντικός Ρωμιός, άψογος λειτουργός και ευγενέστατος. Εφημέριος ο εκ Πόντου αγαπητός κ.Αλέξιος, τον οποίο είχα ως διάκονο στην περιφέρεια Υψωμαθείων. 

Πρωτοψάλτης του ναού είναι από ετών ο Αρχων μελωδός της Μεγ. Εκκλησίας κ.Γεώργιος Σαρρής, μαθητής του αειμνήστου τέως Αρχ. Πρωτοψάλτου Βασ.Νικολαϊδη. Ψάλλει με εξαιρετικό Πατριαρχικό ύφος και είναι εκ των πλέον επιφανών Ρωμιών της Πόλης. Μαζί συμπορευτήκαμε με άψογη συνεργασία και στον σύλλογο μουσικοφίλων Κων-πόλεως. 

Στον Αγιο Δημήτριο Ταταούλων έψαλλαν πολλοί και μεγάλοι ψάλτες, όπως -στα νεώτερα χρόνια- οι αείμνηστοι Κων.Πρίγγος, Βασ.Νικολαϊδης και Ιωαν.Χαριατίδης. Κάθε χρόνο στον εσπερινό της εορτής μεταβαίνει ο Πατριάρχης με όλη την συνοδεία του και προσέρχονται οι περισσότεροι από τους εναπομείναντες Ρωμιούς της Πόλης.

Εκτός των φωτογραφιών, παραθέτω και βίντεο από τον Αγιο Δημήτριο Ξυλόπορτας, όπου ψάλλω το Δοξαστικό των εσπερίων, σε μέλος του Λαμπαδαρίου Πέτρου. Ναοί και περιοχές όπου έδρασε και δημιούργησε ο μέγιστος συντοπίτης μελοποιός Πέτρος, ως μνημόσυνό του. Και σε έναν ναό άδειο, αλλά νιώθοντας την ενέργεια και τις μνήμες τόσων αιώνων παρούσες. Χρόνια πολλά.

Πανηγύρια καλοκαιριού. Κάθε χρόνο και χειρότερα.

Περί των καλοκαιρινών πανηγυριών ο λόγος. Οπου κάθε πόλη και φεστιβάλ... Κάθε κωμόπολη και συναυλία....Κάθε χωριό και γλέντι.... Κάθε Δήμος και αρπαχτή.... Κάθε πολιτιστικός σύλλογος και κιτσαριό.  Και βαφτίζονται όλα αυτά με βαρύγδουπα ή κωμικοτραγικά ονόματα. Ακούς γιά γιορτές πολιτισμού. Με προμετωπίδα έναν 80αρη η μία 75άρα, απόμαχες φίρμες του 1980. Ακούς για γιορτή της τομάτας κι ας μην μπορείς να βρείς να φάς μία ντομάτα νόστιμη. Ακούς γιά γιορτή της σαρδέλας κι ας είναι οι ξεμεινεμένες από αυτές που  τις αλίευσαν Αιγύπτιοι. Ακούς γιά γιορτή της γίδας και είναι  αμφίβολο αν είναι ντόπια τα κρέατα η τα φέρνουν απο Αλβανία, αφού είναι γνωστό τοις πάσι, ότι έχει απομείνει το ένα δέκατο των παλιών τσοπαναραίων σε κάθε χωριό που να έχουν γίδες και κατσίκια. Αλλο τι δηλώναν οι επιτήδειοι στον ΟΠΕΚΕΠΕ..

Οσο γιά τους Δήμους. Βαρύγδουπα προγράμματα καλοκαιρινών εκδηλώσεων. Με ανακοινώσεις και δελτία τύπου. Με άγνωστες στους πολίτες συναλλαγές των υπευθυνων πολιτισμού κάθε Δήμου (όλος ο πολιτισμός είναι σε αυτούς), με τους καλλιτέχνες της αρπαχτής και τους ατζέντηδες. Και καταναλώνονται μεγάλα ποσά γι αυτές τις εκδηλώσεις -οι πλείστες των οποίων είναι καρακίτσ-, από το δημόσιο χρήμα των Δήμων, που το εισπράττει από όλους μας με χαράτσια πάνω στο ρεύμα και στο νερό. Και βέβαια οι περισσότερες πλατείες και δρόμοι είναι τίγκα στο σκουπίδι και στην μπίχλα που οι γεμάτοι πολιτισμό νεοέλληνες παράγουν και βέβαια δεν καθαρίζουν σωστά και καθημερινά όπως έχουν την υποχρέωση οι Δήμοι. Αλλά πως θα δείξει ο κύριος Δημαρχούλης κάθε Δήμου και ο κάθε παρατρεχάμενός του ότι παράγουν έργο.

Και πάμε στους κάθε λογής συλλόγους. Αθλητικούς, πολιτιστικούς, αγροτικούς, συνδικαλιστικούς, μαθητικούς κλπ κλπ. Ολοι κόπτονται ότι παράγουν πολιτισμό. Με κλήση κυρίως "καλλιτεχνών" του νταλκά και του ξεγυμνώματος. Δεν έχω τίποτα με τους καλλιτέχνες. Την δουλειά τους κάνουν και τις αρπαχτές τους γιά να κονομήσουν και να ζήσουν και αυτοί. Γιατί μαγαζιά να δουλέψουν μόνιμα τον χειμώνα δεν υπάρχουν. 

Αλλά βρε παιδί μου τι προσφέρει ένας νταλκαδιάρης αοιδός σε ένα χωριό, μπροστά από μία εκκλησία, να χτυπιέται γιά τον νταλκά του ή μία λυγερόκορμη σχεδόν γυμνή τραγουδιάρα, να λικνίζεται ενώπιον ανομοιόμορφου συνόλου πανηγυριωτών από τον παπά της ενορίας, τους περιφερόμενους Αλβανούς και Πακιστανούς εργάτες, έως τους παππούδες και τις γιαγιάδες, παιδιά τουριστών να τρέχουν σαν ζαβά, με φαστ-τρακ προψημένη μπουζοπούλα, μπύρες και αναψυκτικά, όλα σε πλαστικά πιάτα και ποτήρια και χωρίς καμια απόδειξη??

Επίσης το παραγόμενο μουσικό αποτέλεσμα είναι κάκιστο. Υπερβολική έως εκκωφαντική ένταση των μεγαφώνων. Με ηλεκτρικό μπιτάτο ήχο. Και καταιγιστικό ρυθμό από το ηλεκτρικό συνθεσάϊζερ, που όχι συρτό καλαματιανό ή τσάμικο μπορείς να χορέψεις, αλλά ούτε χοροπηδηχτό. Και βλέπεις ορδές νεαρών ουγκάνων να χοροπηδούν καταϊδρωμένοι, νομίζοντας ότι χορεύουν. Οι πανηγυριτζήδες τραγουδιστές των "Δημοτικών" τραγουδιών, καταστρέφουν κάθε χρόνο και χειρότερα, τραγούδια διαμάντια που τα ακούσαμε και τα χορέψαμε από τραγουδιστές με αξία και σεβασμό στα παραδοσιακά μας τραγούδια. 

Ελάχιστοι καλλιτέχνες απέμειναν να σέβονται τα παραδοσιακά μας τραγούδια και τους ακροατές. Στα νησιά του Αιγαίου, με την πλούσια μουσική παράδοση και χορούς, η καταστροφή είναι σχεδόν ολική. Πάρτε παράδειγμα την Ικαρία. Ορδές φτιαγμένων από κρασιά και δεν ξερω τι άλλο τουριστών, καταστρέφουν ιστορικά πανηγύρια σε χωριά που είχαν παράδοση και σπουδαίους μουσικούς. Επίσης συνεχή είναι τα ρεπορτάζ των ειδήσεων για συράξεις μεθυσμένων σε πανηγύρια. Με καρεκλοπόλεμο έως μαχαιρώματα. Κυρίως τα ξημερώματα, όντας λιάδα. Χώρια τα θανατηφόρα τροχαία κάθε μέρα από μεθυσμένους οδηγούς.

Εχω αναμνήσεις από το παραδοσιακό, ακηδεμόνευτο από κανένα Δήμο ή σύλλογο πανηγύρι του χωριού μου. Που γινόταν για την γιορτή της Παναγιάς. Και εννοείται όχι πρίν το 15γουστο αφού ήταν μέρες νηστείας, αλλά την ημέρα της γιορτής το απόγευμα. Στην πλατεία στον πλάτανο. 

Εκει που ήταν μία πρόχειρη παράγκα που έφτιαχνε κάποιος ντόπιος γιά τον μήνα Αύγουστο με σέμες. Πουλούσε μόνο καφέ, κρασί, λουκούμια, βυσσινάδες και πορτοκαλάδες. Και καθόντουσαν όλοι οι Καριώτες γύρω-γύρω στον φόρο. Εφερναν μαζί τους όσοι ήθελαν και το φαγητό τους η μεζέδες. Και απολάμβαναν μέχρι που σουρούπωνε τον βιολιτζή τον μπάρμπα Σπύρο με τον μπάρμπα Γιάννη τον Βρετάκο στο μπουζουκάκι, να τραγουδάνε γνήσια κυρίως δικά μας Λακωνικά τραγούδια. Και πάντα ξεκίναγε το χορό ο παπαΓιάννης ο εφημέριος του χωριού και πατέρας μου. Και μετά όλες οι οικογένειες με την σειρά χόρευαν. Και ήξερε ο βιολιτζής κάθε ένας ποιό τραγούδι θέλει γιά να το χορέψει.

Θυμάμαι την μανούλα μου, όταν την σηκώναμε -με κόπο γιατί δεν το ζητούσε-, χόρευε το χειμαριώτικο που ήξερε ότι θέλει και της έπαιζε ο μπάρμπα Σπύρος. Ολα αυτά δυστυχώς παρήλθαν. Ακόμη και στο ορεινό  κατσικοχώρι μου, με όχι πάνω από δέκα μόνιμους κατοίκους τώρα, το "πανηγύρι" που γίνεται δεν έχει καμία σχέση με τα παλιά, γίνεται άκαιρα προ της εορτής και φέτος από ότι έμαθα έγινε και κάποιο επεισόδιο μεταξύ άγνωστων μάλλον Αλβανών, που είχαν έλθει να ....γλεντήσουν. Αποφεύγω πολλά χρόνια τώρα να βρίσκομαι εκεί όταν γίνεται αυτό γιατί θλίβεται η ψυχή μου. Χώρια που κρατά ως τα ξημερώματα άνευ λόγου.

Υπάρχει ελπίδα να επανέλθουν πανελλαδικά τα πανηγύρια σε μία στοιχειωδώς αξιοπρεπή κατάσταση?? Πιστεύω πως όχι. Αν δεν αυτοκαταργηθούν όταν σταματήσει ο κόσμος να συμμετέχει, ώστε να βγεί κάτι νέο, αυτονομημένο από Δήμους και συλλόγους, λαϊκό και γνήσιο, δεν πρόκειται να υπάρξει κάτι θετικό. Οπότε αλάργα. Υπάρχουν πάντως πολλές εναλλακτικές προτάσεις και ιδέες από παρέες με άριστο μουσικό και πολιτιστικό επίπεδο και γνώσεις. Χωρίς καπέλωμα από κανέναν. Αρκεί να ψαχθείς και θα τις βρείς.

Ως επίλογο παραθέτω ένα Μωραϊτικο συρτό, όπως το τραγουδά σωστά ένας από τους ελάχιστους σοβαρούς υπηρέτες της παράδοσης που διαθέτει και γνώσεις και σπουδαία φωνή. Ο Παναγιώτης Λάλεζας. Την πασίγνωστη Περδικούλα σε αργό καλαματιανό και στην συνέχεια σε πιό γρήγορο καλαματιανό τα "Μαζωξε τα περιστέρια σου Αγγέλω" και "Σαρώστε όλες τις αυλές..." Γιατί με αυτούς τους ρυθμούς χορεύεις και δεν χοροπηδάς. Αυτά και ας ελπίζουμε ως ρομαντικοί μουσικοί ταξιδευτές ότι θα διασωθεί το καλό τραγούδι και τα έθιμά μας. Καλό Στέμπρη πατριώτες.

Συνάντηση ΤΡΑΜΠ-ΠΟΥΤΙΝ. "Καισαρικές" αθλιότητες...

Πάνω στο κουφάρι μίας μικρής σχεδόν ημικατεστραμένης χώρας, που έχει την ατυχία να είναι δίπλα στην αχόρταγη πολική αρκούδα και να έχει σπάνιες γαίες και άλλα πολύτιμα γιά τους γίγαντες ορυκτά καθώς και σιτοβολώνες, παίξαν ζαριές δύο απίστευτοι ψευτοηγέτες. Ο ένας φιγουρατζής και όμηρος της εικόνας του και ο άλλος δικτάτορας της κακιάς αιμοβόρας εποχής των Σοβιέτ.  Βέβαια πιόνια συμφερόντων είναι. 

Μόνο που αυτά δεν φαίνονται με... γυμνούς οφθαλμούς. Απλά αφήνουν να φαίνονται αυτά τα αποκρουστικά άτομα που το παίζουν Ρωμαίοι Καίσαρες. Μόνο που οι περισσότεροι Καίσαρες ήταν πολεμιστές, είχαν οι ίδιοι την εξουσία και δεν ήταν πιόνια.

Κάθησαν λοιπόν και συζήτησαν -αφού μας παραμύθιασαν με τις λιμουζίνες τους, με τα προεδρικά αεροπλάνα τους και άλλα πομπώδη περιστατικά -ωσάν σαπουνόπερα- και συζήτησαν δήθεν γιά την ειρήνη ενώ σίγουρα τα κανόνισαν γιά τον διαμελισμό μίας μικρής χώρας που πολεμά όσο μπορεί τρία χρόνια τώρα, απέναντι σε μία υπερδύναμη και σκοτώνονται άδικα χιλιάδες νέα παιδιά της, επειδή η πολική αρκούδα θέλει κάποια εδάφη για να επεκτείνει σύνορα και συμφέροντα και ο βαψομαλιάς (δηλαδή οι αποπίσω του) να καρπωθούν ορυκτά και εργασίες αποκατάστασης. 

Και έχοντας πρόσημο "Αναζητώντας την ειρήνη" γελοιοποίησαν κάθε έννοια διπλωματίας. Και θα πληρώσει το τίμημα μαζί με την Ουκρανία και η Ευρώπη, που δυστυχώς ήταν κοιμισμένη τόσα χρόνια και επαναπαυμένη στην υποτιθέμενη παροχή ασφάλειας από τους Αμερικανούς, έχοντας ηγετίσκους αυτές τις κρίσιμες εποχές, αφού εξέλιπον οι παλαιοί μεγάλοι Ευρωπαίοι ηγέτες.

Η....φάση είναι ότι υπάρχουν και εδω στην πατρίδα μας πολλοί που λοιδωρούν την πολιτική απόφαση της κυβέρνησης να συμπαρίσταται στην Ουκρανία -όπως όλοι οι Ευρωπαίοι πλήν κάτι παλαιοσοβιετικών γκρουπούσκουλων τύπου Ορμπάν των Ούγγρων-, ενώ θα ήθελαν να ακολουθούμε πολιτικές ανοησίες τύπου Βελόπουλου και αστειότητες τύπου ξανθό γένος, Ορθοδοξία και αλλες μπούρδες. Και δεν σκέφτονται ούτε και το δικό μας πάθημα αλλαγής συνόρων που επιδιώκει η Τουρκία χρόνια τώρα στην Κύπρο. Χώρια κάτι ψευτοαριστεροί της πλάκας που φωνάζουν για τους Παλαιστίνιους και μισούν το Ισραήλ δήθεν γιά γενοκτονία, ενώ γιά την μαμά Ρωσία μούγκα.

Επίσης έχουμε και τους άλλους τους Ρωσοψέκ,  που πιστεύουν, ό,τι η Ρωσία πάντα μας συμπαραστάθηκε ως Ελλάδα, κάτι που είναι και αυτό ανιστόρητες προπαγανδιστικές Ρωσικές μπούρδες. Από τα Ορλωφικά ως τον εμφύλιο πάντα ήταν ύπουλα απέναντί μας. Οσο γιά τα περί ομοθρησκείας, καταντά ανέκδοτο και αυτό αφού φαίνεται από το πως συμπεριφέρεται στην ομόθρησκή της Ουκρανία. 

Αλλο μεγάλο θέμα είναι τα πεπραγμένα της Ρώσικης εκκλησίας, αφού είναι γνωστόν τοις πάσι πως μόνιμη επιδίωξή της είναι η κυριαρχία της σε όλη την Ορθοδοξία και στοχεύει αιώνες να εξαφανίσει ή να καθυποτάξει το Ρωμέϊκο Οικουμενικό Πατριαρχείο και όλα τα Ελληνόφωνα Πατριαρχεία. Ακόμη και εδώ στην Ελλάδα προσπαθεί με διαφόρους τρόπους, να επηρεάσει Μητροπόλεις και Μητροπολίτες. Χώρια οι διαχρονικές επιδιώξεις της γιά το Αγιο όρος. 

Γιά τον σκοπό αυτό και όντας παράρτημα ουσιαστικά του κράτους, έχει στην διάθεσή της άφθονο χρήμα, αμέτρητα φερέφωνα κυρίως Σλάβικα αφού ελέγχει απόλυτα όλες τις τοπικές Σλαβικές εκκλησίες,τρολ να γράφουν ψεύτικες και κατασκευασμένες ειδήσεις και επικίνδυνο και πομπώδη μεγαλοϊδεατισμό. Ολα αυτά τα γράφει στο υπέροχο βιβλίο του "Η ΤΡΙΤΗ ΡΩΜΗ" με αποδείξεις και στοιχεία, ο συγγραφέας Αλέξανδρος Μασσαβέτας. 

Δυστυχώς τα πράγματα είναι δύσκολα και έμπλεξε άσχημα με άγνωστα αποτελέσματα η γηραιά αλλά πολιτισμένη περιφέρειά μας η Ευρώπη. Και είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας Ευρωπαϊκής συνοχής και ασφάλειας το ταχύτερο δυνατό, μήπως και προλάβουμε και περισώσουμε τις πολύτιμες Ευρωπαϊκές αξίες της δημοκρατίας, του διαφωτισμού και του πολιτισμού. Είθε....

Στο πανέμορφο Γυθειάκι...πάλιν και πολλάκις

Γιά το Γύθειο έχω γράψει εδώ στο ΣΤΑΣΙΔΙ ΜΟΥ στην ετικέτα ΤΟΠΙΚΑ και άλλες τρείς φορές. Συγκεκριμένα  Ε Δ Ω   Ε Δ Ω   και  Ε Δ Ω. Αυτό γίνεται επειδή το Γύθειο το αγαπώ ιδιαίτερα γιατί αφ' ενός είναι πανέμορφο, αλλά και αφ' ετέρου επειδή έχω βιώσει πολλές και ωραίες αναμνήσεις σε αυτό από παιδί. Και συνεχίζω ακόμα να βιώνω νέες.

Τα τελευταία χρόνια και με τις παρεμβάσεις που έγιναν με πρωτοβουλία τού δραστήριου και επίμονου στην γρήγορη και σωστή εκτέλεση έργων, Δημάρχου Ανατολικής Μάνης, το Γύθειο έχει αλλάξει πάρα πολύ προς το καλύτερο. Κατ' αρχήν λύθηκε το πρόβλημα των σκουπιδιών που παρέμενε βραχνάς και ντροπή γιά χρόνια. Πεζοδρομήθηκε με όμορφο και ασφαλή τρόπο για περίπατο και ποδήλατο, μία μεγάλη διαδρομή, από Σελινίτσα έως αρκετά μετά το Μαυροβούνι. 

Λόγω ραγδαίας αύξησης του τουρισμού -παίζει να είναι στις πρώτες θέσεις πανελλαδικά- πολλά παλαιά παραδοσιακά κτίρια αναπαλαιώθηκαν και στολίζουν όλο τον παραλιακό δρόμο, ως μαγαζιά με άποψη και γούστο. 

Πέρα από τα χειροποίητα γλυκά, το διάσημο παστέλι του Μανωλάκου, τις τραβηχτές Μάνης με τουλουμίσιο τυρί και τα υπέροχα παγωτά, το Γυθειάκι έχει κάθε είδους καταστήματα γιά όλα τα γούστα. Επίσης έχει κοντά του παραλίες και πλάζ σε όλη την παραλιακή γραμμή από Σελινίτσα έως Σκουτάρι πανέμορφες και καθαρές και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα και από το καλύτερο νησί.

Με το Γύθειο με συνδέουν από παιδί αναμνήσεις ζωής. Τακτικά -ειδικά τα καλοκαίρια- πηγαίναμε γιά ψώνια με την μανούλα μου. Κατεβαίναμε με την γαϊδουρίτσα μας από Καρέα στου Γεωργακαράκου όπου ήταν η στάση τού λεωφορείου του ΚΤΕΛ, από Αρεόπολη προς Γύθειο και με αυτό σε περίπου μία ώρα φτάναμε Γύθειο. 

Εκεί η μανούλα μου ψώνιζε τα απαραίτητα και εγώ έλιωνα στο ποδήλατο που νοίκιαζα από κάτι μαγαζάκια που ήταν πέρα προς την Σελινίτσα στα προσφυγικά. Αν ήθελε να με βρεί γιά να μου προβάρει κάνα παντελόνι, έβγαινε στο κεντρικό παραλιακό δρόμο και κάποια στιγμή που εγώ πέρναγα ως ποδηλάτης με σταμάταγε και με οδηγούσε γιά προβάρισμα.

Πολλές φορές πηγαίναμε και με τον πατέρα μου τον παπαΓιάννη. Συνήθως πηγαίναμε πριν από άλλες δουλιές στο Επισκοπείο τής Μητρόπολης (Γυθείου και Οιτύλου τότες), γιά κάποιες ενοριακές εκκρεμότητες. Εκεί θυμάμαι τον τότε Μητροπολίτη Σωτήριο που με καλοδεχόταν επειδή με ήξερε καλά, αφού εγώ έβγαλα στην Αρεόπολη λόγο υποδοχής κατά την ενθρόνισή του,επειδή δεν είχε αρχικά αναγνωρισθεί από την επταετία και οι τοπικές αρχές δεν μπορούσαν επίσημα να τον υποδεχθούν.

Αλλά τώρα τελευταία και στον μητροπολιτικό ναό του Γυθείου -έναν μικρό αλλά ιστορικό ναό-, το Αη Γιώργη, έψαλλα ως Πρωτοψάλτης κατά την διάρκεια της πανδημίας του κόβιντ γιά ένα χρόνο 10/2020-10/2021, με  εφημέριο έναν εξαιρετικό ιερομόναχο τον π.Νήφωνα, με τον οποίο συνεργάσθηκα άψογα και κάναμε υπέροχες λιτές και κατανυκτικές ακολουθίες.

Στο Γύθειο είδα εκεί που ήταν το πρακτορείο του ΚΤΕΛ και μαζί καφενείο, μερικούς από τους σπουδαίους αγώνες του παγκοσμίου κυπέλου του 1970, στην τότε μοναδική γιά όλο το Γύθειο ασπρόμαυρη τηλεόραση. 

Ναυλώναμε ταξί από την Αρεόπολη άγρια μεσάνυκτα, τέσσερις συμμαθητές και ο καθηγητής μας τής φυσικής -λάτρης του ποδοσφαίρου- και πηγαίναμε στο Γύθειο περίπου στις μία το πρωί επειδή οι αγώνες γίνονταν στο Μεξικό και οι ώρες μετάδοσης γιά την Ελλάδα ήταν μία με τρείς την νύκτα- και γυρνούσαμε μετά. Ηταν και ημέρες διαγωνισμάτων. Αξέχαστος ο τελικός Βραζιλία-Ιταλία με Πελέ, Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο-Τολστάο, Ρίβα, Ριβέρα, Ματσόλα, Φακέτι κ.α. Κέρδισε η μαγική Βραζιλία με 4-1. Εννοείται βλεπαμε τον αγώνα όρθιοι στριμωχτά με τον σταθμό ντουμάνι από τα σέρτικα τσιγάρα των μεγάλων.

Είναι λοιπόν πολλές οι αναμνήσεις μου από το Γυθειάκι. Και γι αυτό κάθε φορά που βρίσκομαι Μάνη, επιδιώκω να βρεθώ σε αυτό. Γιά καφέ στο τουριστικό η γιά χταποδάκι με ούζο στα ουζερί της πλατείας. Το Γύθειο με τραβάει να το επισκέπτομαι όλες τις εποχές, σε αντίθεση με την Αρεόπολη την οποία δεν συμπαθώ καθόλου παρότι διέμεινα σε αυτήν γιά έξι χρόνια ως μαθητής τού εξαταξίου Γυμνασίου της. Ως επίλογο παραθέτω και ένα μικρό χθεσινό εσπερινό βιντεάκι. Καλή συνέχεια καλοκαιριού.