Ιερά Μονή Στουδίου-Κων/λεως - Επίσκεψη και εσωτερικά.

Είχα χθες την μεγάλη ευκαιρία, ευλογία θα έλεγα, ύστερα από ειδική άδεια των αρχών, που εξασφάλισε ο φίλος εφημέριος του Αγίου Κων/νου Γεδηκουλέ π.Γεώργιος, να επισκεφθώ και εσωτερικά, την ιστορική και περίφημη Βυζαντινή Μονή Στουδίου.

Από την εν λόγω Μονή (ερείπια ουσιαστικά), διέρχομαι σχεδόν καθημερινά, εδώ και δύο χρόνια. Είχα μάλιστα γράψει και κάποια πράγματα Ε Δ Ω. Ομως εσωτερικά δεν είχα την ευκαιρία να την επισκεφθώ, γιατί είναι κλειστή προκειμένου να γίνουν εργασίες συντήρησης και αναπαλαίωσης.

Η εν λόγω Μονή, μερικά χρόνια μετά την άλωση, μετατράπηκε σε τζαμί με την επωνυμία Imrahor camii. Αρχικά κτίσθηκε περί το 464, από έναν συγκλητικό ονόματι Στούδιο, εξ ου και το όνομά της. Είναι σε ρυθμό τρίκλιτης Βασιλικής. 

Η μεγαλύτερή της άνθηση έγινε περί τον 9ο αιώνα, με ηγούμενο τον Θεόδωρο Στουδίτη. Είναι γνωστή και ως Μονή των ακοιμήτων, επειδή τελούντο συνεχώς καθ όλο το 24ωρο λειτουργίες γιά αιώνες. Είναι η πλέον σημαντική Βυζαντινή Μονή σε παραγωγή έργου, όπως ύμνων, τυπικών, βιβλίων κλπ. Επίσης ήταν η κυριώτερη Μονή που αντιστάθηκε στην κατάργηση των εικόνων. Στουδίτες έγιναν Πατριάρχες και Αυτοκράτορες έγιναν μοναχοί. Επίσης πολλοί Αγιοι ήταν Στουδίτες μοναχοί. Περισσότερα όποιος ενδιαφέρεται να μάθει γιά την Μονή, θα βρεί άφθονα στο διαδίκτυο. Προτείνω μία δημοσίευση Ε Δ Ω

Εσωτερικά όταν μπείς και μάλιστα αν γνωρίζεις την ιστορία της περίφημης Μονής σε κυριεύει μία χαρμολύπη. Νιώθεις την ενέργεια από την μεγάλη ιστορία της και ταυτόχρονα λυπάσαι γιά το ότι βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση λόγω των συχνών πυρκαϊών, των σεισμών, της φθοράς του χρόνου, της εγκατάλειψης. Το περίφημο μωσαϊκό του δαπέδου, μάλλον οδεύει προς εξαφάνιση από τα χόρτα και τα δένδρα που φυτρώνουν. Βλέπεις όμως ακόμα τις ψηφίδες με τα έγχρωμα σταρουδάκια, απίστευτης ομορφιάς.

Οι κίονες στέκουν όρθιοι, μαυρισμένοι βέβαια από την φωτιά, αλλά μπορούν να συντηρηθούν. Γενικά πάντως ήταν μία μοναδική εμπειρία η επίσκεψη αυτή. Παραθέτω μερικές φωτό και ένα μικρό βίντεο. Αξέχαστο ενθύμιο μερικά φύλλα από μία μυρωδάτη βάγια που έχει φυτρώσει στον πρόναο, με ρίζες κάτω βαθιά στο δάπεδο που τόσες χιλιάδες μοναχοί και άλλοι λειτούργησαν, προσευχήθηκαν, δάκρυσαν, θάφτηκαν.